سید سعید هاشم زاده: خشم و هیاهو در بیان مفاهیم اش با خام دستی کارگردان روبروست، خام دستی که تناقض میان شیوه روایی و مضمون اثر، آن را بیش از پیش پر رنگ می کند.

نزهت بادی: هومن سیدی نتوانسته داستانی بحرانی و ملتهب پیرامون رابطه ممنوعه یک فرد مشهور و تبعات تلخ و ویرانگر آن خلق کند. فیلم دارای شخصیت‌هایی تخت و تک‌بعدی و موقعیت‌های تکراری و مستعمل شده‌ای است که هیچ‌گونه راز آلودگی و ابهام و پیچیدگی در آن دیده نمی‌شود و همه‌چیز قابل پیش‌بینی و کلیشه‌ای به نظر می‌رسد.

محمدمهدی شیخ صراف: چرا سه فیلم دیگر او مثل «آفریقا»، «سیزده» و «اعترافات ذهن خطرناک من» نیز با عدم استقبال مردم مواجه شدند؟ آیا دلیل خلق این رکورد که او چهارمین فیلم خود را ساخته اما هنوز جمع فروش فیلم‌هایش به یک میلیارد هم نمی‌رسد را نباید در نوع فیلم‌سازی، نگاه او و موضوعاتی که دنبال می‌کند جستجو کرد؟

محسن وزیری: ظاهر هنرمندانه‌ی خشم و هیاهو مرهمی برای مشکلات بنیادین آن نمی‌شود، اما هویت خاصی به آن می‌بخشد.

سعید گرامی: فیلم «خشم و هیاهو» پر است از فریاد‌های سر به مهر؛ از سکوت‌های آزار‌دهنده؛ از لحظات تئاترگونه؛ و از بازی‌ها تصنعی که به پانتومیم می‌ماند.

علیرضا دباغ: فیلم‌هایی مانند «خشم و هیاهو» در سینمای ایران زیاد ساخته می‌شود. فیلمهایی که دیگر دیدن آنها در جشنواره‌های فیلم فجر برای منتقدان به یک عادت گاه ملال آور تبدیل شده است.