مازیار وکیلی: پدری ساده، سنتی و وابسته به ارزش‌های پدرسالاری که در مقابل دختر خواهان آزادی‌اش قرار می‌گیرد

علی نیکجو: کنش‌های عاطفیِ فیلم، بارقه‌های کم‌رمقی هستند که در لحظاتی اتفاق می‌افتند، اما مورد توجه کارگردان قرار نگرفته‌اند و رها می‌شوند.

محمدتقی فهیم: فیلم «دختر» منهای دو سکانس رادیوی کافی‌شاپ برای افتتاحیه و اختتامیه و کم آوردن در داستان، اثری شسته و رفته و سنجیده است، شیک است. دوربین ثابت‌اش آرامش می‌پراکند. لانگ شات زیاد دارد، هلی شات‌هایش برای پر کردن تایم یا صرفا «مد» نیست.

علیرضا دباغ: سی و هستمین جشنواره فیلم مسکو در حالی به پایان رسید که فیلم “دختر” ساخته رضا میرکریمی با دریافت دو جایزه اصلی این جشنواره به خوبی سینمای ایران را نمایندگی کرد.

یاسمن خلیلی‌فرد: آخرین ساخته میرکریمی فیلمی امیدبخش و بازگشتی خوشایند به فیلم‌های خوش ساخت کارنامه‌ی اوست پس از دو فیلم که دوستشان نداشتم.

محمدرضا وحیدزاده: فیلم دختر، اثری عاطفی است که بیش از کنش‌ها و اتفاقات، رابطه‌ها و احساس‌ها آن‌ را پیش می‌برند.

مرتضی اسماعیل‌دوست: فیلم‌ساز گرفتار شعارنمایی شده و در نیمه فیلم از خلق موقعیت‌هایی سینمایی و پرداختی دراماتیزه جا می‌ماند، چرا که تنها به دنبال رساندن پیام خود است.

امیرحسین دولتشاهی: «دختر» فیلمی است شریف و برای خانواده؛ فیلمی بی‌ادعا، ساده و سهل، اما ممتنع، که می‌کوشد دختر و پدری را از دل همین جامعهٔ امروزی‌مان، آن گونه که هستند و می‌بینیمشان، تصویر کند...

میلاد جلیل‌زاده: میرکریمی می‌خواست به جای ستاره‌دارها نظر ندهد و تصمیم نگیرد. او فقط وضع موجود را نشان داد؛ همین.