هنگامه ناهید: متاسفانه آقای یعقوبی در نگارش فیلم‌نامه، موفق عمل نکرده‌اند و متن، چیزی بین فیلم‌نامه و نمایش‌نامه از آب در آمده‌است.

نفیسه ترابنده: “خشکسالی و دروغ” فیلمی با محتوای ضد خانواده است. تمامی افکار و روابط شخصیت‌ها بر پایه ی دروغ و خیانت است. فیلمساز داستان خود را به گونه‌ای روایت می‌کند تا زشتی دروغ و خیانت برای مخاطب کمرنگ شود.

مدیسا مهراب پور: در بازنویسی خشکسالی و دروغ اما به‌جای به‌روز کردن نمایشنامه متناسب با وضعیت روز جامعه ایران و چگونگی نمایش وضعیت در سینمای ایران، جای یک سری صحنه‌ها باهم عوض‌شده که تأثیر چندانی هم بر روایت فیلم نمی‌گذارد.

سید سعید هاشم زاده: خشکسالی و دروغ از گفته زرتشت وام می‌گیرد، دروغ را بن‌مایه اثر قرار می‌دهد در صورتی که اینگونه نیست، و کجا خشکسالی حاصل می‌شود؟ مشخص نیست…

ساناز رمضانی: خشکسالی و دروغ سعی دارد تبدیل به یک فیلم عمیق و روانشناسانه شود و به طرز عجیبی در این راه ناموفق است. شاید دلیلش کارگردانی ضعیف و فکر نشده‌اش باشد.

افشین علیار: فیلم با مخاطب می‌تواند ارتباط تنگاتنگی برقرار کند دیدن فیلمی که قصه‌یی برای تعریف کردن داشته باشد همیشه برای مخاطب لذت برانگیز بوده است.

علی فرهمند: «خشک‌سالی و دروغ» نه سینماست و نه اصلاً دارای عناصری است که بتواند ایده‌های کوتاه سینمایی به وجود آورد. در بهترین حالت، تله-تئاتری است که به اشتباه راه به پرده سینما باز کرده.

پویان عسگری: لذت اصلی هنگام تماشای فیلم، وقتی است که تماشاگر به لحن دیریاب کمدی فیلم خو بگیرد و از دریچه آن به دنیای غرق در دروغ بنگرد.

بابک مهرورز: عدم آشنایی نویسنده با عناصر سینمایی باعث شده کلیت کار شباهتی به آثار سینمایی نداشته باشد و مخاطب سینما به این فکر بیفتد که در حال تماشای یک تله تئاتر است.

یاسمن خلیلی‌فرد: فیلمنامه‌ای که شاید با پرداخت بهتر می‌توانست به یکی از درخشان‌ترین فیلم‌های سینمای ایران در این آشفته بازار فقدان فیلم بدیع و نوآورانه بدل شود.