پژمان خلیل زاده: بهرام توکلی علاقه‌ی زیادی به خلق پرسناژهایی که به نوعی جامعه گریز و انزوا طلب می‌باشند و در این‌بین همیشه المان خیال نقش بسزایی را بازی می‌کند. گاه خیالی از جنس دروغ و گاه خیالی از جنس مرگ.

امیرحسین اسلامی‌نژاد: با اینکه "آسمان زرد کم عمق" در سینماهای کشورمان که از نظر کیفی در سطح قابل قبولی قرار ندارند،ولی یک اتفاق مبارک است که باید به فال نیک گرفته شود و نباید فرصت تماشای حتی چند باره این اثر را از دست داد، حتی اگر جهان جبرگرایانه و تلخ آن را نپسندیم.

م.م.ربیعی فر: در "آسمان زرد کم عمق" پاره‌ای از سوالات وجود دارند که نیازمند پاسخ و تشریح نیستند.آن‌ها عمداً برای ایجاد ابهام در فیلم بی پاسخ مانده‌اند.در فیلم فرم اثر با محتوایش همسو نیست ، بلکه این دو یکی هستند.

محمد شکیبادل: نگاه منفی و تلخ به زندگی و دستمایه‌هایی از این دست در آثار بهرام توکلی جایی در فرهنگ و ارزش‌های این مرز و بوم ندارد و بیش از آن، نشانه‌ای برای دغدغه‌های مدرن و پست مدرن فیلمساز به حساب می‌آید.

بی‌نام: پریشان احوالی شخصیت‌های فیلم «آسمان زرد کم عمق» است که برای تماشاگر توجیه منطقی ندارد، آنگونه که باید نتوانست انتظار مخاطب را برآورده کند.