افشین علیار: فیلم اول پیمان قاسمخانی اثری قابل قبول است که می‌تواند مخاطب‌های زیادی را به خودش اختصاص بدهد و هم می‌تواند به اقتصاد سینما کمک کند، اکران فیلمی مثل خوب، بد، جلف در کنار فیلم‌هایی که هسته‌ی مرکزی آن‌ها خیانت و بدبختی و سیاه‌نمایی است برای مخاطبان سینمای ایران ضروری است.

علی منصوری: خوب بد جلف فیلمی متشکل از یک روند داستانی، تعداد زیادی شوخی‌های مجزای به هم چفت نشده و مقدار زیادی دیالوگ به اصطلاح طنز است که نه آنقدر قوی است که مخاطب را از جهت نوآوری و خلاقیت و ابتکار تازه در کمدی سر کیف بیاورد و نه آنقدر ضعیف که بیننده را خسته کند.

محمد توکلی: بدنه سینما به همین فیلم‌های ساده خنده دارد که زمینه‌هایی از طنز و انتقاد را نیز به همراه دارند نیاز دارد و همیشه هم لازم نیست که فیلم‌های هنری روشنفکرانه و جشنواره‌ای ساخته شود‌!

نرگس جهانبخش: پیمان قاسم خانی در اولین فیلم بلند سینمایی خود فیلم آبرومندی را در سینمای کمدی ساخته است. فیلمی که پر از لحظه‌هایی با شوخی‌های جذاب است. ارجاعات مختلف چه به جهان سینما چه به موضوعات اجتماعی چه به سریال‌ها و فیلم‌ها موفق سینما بسیار است.

سیدحسام‌ الدین حسینی: فیلم‌نامه‌نویسانی که کارگردان می‌شوند سعی می‌کنند بهترین متنشان را خرج فیلم اولشان کنند؛ اما خوب بد جلف با بهترین کارهایی که قاسم‌خانی نوشته فاصله دارد.

محمدمهدی شیخ صراف: خوب بد جلف شوخی‌های صریح با فضای سینما و اهل سینماست. آنها کلیشه‌های فیلم‌های ایرانی، بازیگرها، کارگردان‌ها و هرچیزی که دستشان برسد را مایه طنز می‌کنند. چنین کاری در خصوص اهالی سینما که تحمل و پذیرش نقد و نظرهای اینچنین را ندارند حرکت روی لبه تیغ است.

فریده ذاکری: پیمان قاسمخانی «خوب بد جلف» را درست زمانی جلوی دوربین برد که احساس کرد تمامی ایده‌هایش یا در تلویزیون و به مدد ممیزی‌های گسترده آن به هدر می‌رود و یا در سینما نمی‌تواند تمامی آنچه که در ذهنش دارد به تصویر بکشاند.

یاسمن خلیلی‌فرد: فیلمی در ژانر کمدی که مبتذل نیست، بامزه است و می‌تواند برای نود دقیقه مخاطب را از روزمرگی‌های خود جدا کرده و با ریتم مناسبش او را به دنبال خود بکشاند.

ساناز رمضانی: «خوب، بد، جلف» ادعایی ندارد. صرفاً برای سرگرم کردن ساخته‌شده و در این راستا خوب هم عمل می‌کند و به دور از مرداب ابتذال و شوخی‌های نامناسب، بیننده‌اش را به خنده وا‌می‌دارد.

سینا طهمورثی: اشتباه رایج نویسندگان کمدی در خلق شخصیت‌های کمیک اتکای آنان به خلق "شخصیت احمق" به جای "شخصیت کمیک" است. حماقت ابزاری برای خندیدن است، اما فعل احمقانه لزوما به معنای شخصیت احمق نیست.

بی‌نام: گویی قاسمخانی در اولین فیلم سینمایی‌اش می خواهد تکلیف خود را با سینما مشخص کند. همین که سوژه‌ی اولین فیلمش، طنزی درباره‌ی خود سینما و تلقی نه چندان ناهمگون و خنده دارش از واقعیت است، به اندازه‌ی کافی جدی بودن طنز خوب بد جلف را می‌رساند.

محمد رضوانی‌پور: بالابردن ظرفیت شوخی و دوم، ساده گرفتن این دنیای پیچیده نمای مضحک! و اصلاً همین پیام‌های شگرف کافیست تا ادعا کنیم «خوب، بد، جلف» به عنوان یک اثر هنری، مسئولیت اجتماعی خود را به مراتب بهتر از بسیاری فیلم‌های اجتماعی به انجام رسانده است!

مهدی ملک: گویی خود فیلمساز هم اثر خود را زیاد جدی نگرفته است و با کارگردانی تلویزیونی و عدم توجه به بعضی جزییات در فیلمنامه باعث شده است که فیلم با وجودیکه سرگرم کننده و در نوع خود اثر خوبیست اما ارزش هنری بالایی نداشته باشد.

علی حاجی زاده: خوب، بد، جلف، به همانند فیلم‌های کلاسیک، ابهاماتی را که در روایتِ داستانش مطرح کرده است ، پاسخ می‌دهد ، و حتی در صحنه‌ی آخر فیلم ، از عنصر "اتفاق" که یکی از عناصر شاخص در فیلم‌های پست مدرن است، استفاده کرده.

علی فرهمند: فیلم روی مرز ابتذال قدم برمی‌دارد. مبتذل نیست چون راه به کلیشه نمی‌دهد، اما تا چشم کار می‌کند، آثار فرومایگی در فیلم دیده می‌شود.

بابک مهرورز: در فیلم جدید قاسم خانی بار دیگر پژمان جمشیدی در نقش خودش ظاهر شده و سام درخشانی اگرچه همبازی جمشیدی در سریال « پژمان » بوده، اما در این فیلم در نقش واقعی خودش به عنوان بازیگر حضور دارد.

میلاد خدابنده: خوب بد جلف ویژگی اکثر کمدی‌های سینمایی دنیا یعنی نهادن یک غم پنهان در لایه‌های زیرین خود را ندارد، بلکه ساده شروع می‌شود، می‌خنداند و از همه مهمتر به ورطه ابتذال نمی‌افتد.