پویان عسگری: همان‌طور که فیلم، نقیض جریان احمقانه سینمای «معناگرا» در دهه هشتاد شمسی است و از منظر سیاسی هم به شیوه‌ای رادیکال نگاه مقدس‌ماب رسمی را به چالش می‌کشد و تصویری ترسناک، خبیث و گنداب گرفته از آن ارائه می‌دهد.

شکیب شیخی: در این‌جاست که باید اعلام کرد فیلم به ضد خودش بدل گشته و چیزی ندارد، جز به تصویر کشیدن قسمی نسبی‌گرایی که اگر در همان سال 1389 اکران می‌شد، می‌توانست مورد بحث و توجه قرار گیرد، اما «تولید انبوه نسبی‌گرایی» در سینمای همین چند سال، این موضوع اساسا قلابی را، نخ‌نما نیز کرده است.

مدیسا مهراب پور: یک‌سوم پایانی «پریناز» متأسفانه یک فیلم سرپا و ویژه را تبدیل به اثری منفعل و حوصله سربر و بی‌سروته می‌کند و امید تماشاگر را برباد می‌دهد؛ اما بااین‌وجود کماکان می‌توان گفت «پریناز» چه در روایت و چه در ساختش امکاناتی را در خود پرورش می‌دهد که در آثار کمی از سینمای ایران با آن‌ها مواجه هستیم.

ساناز رمضانی: این فیلم‌ها بیش از آنکه توان رسوخ به ذهن مخاطب را داشته باشند و اثرات منفی باقی بگذارند، فیلم‌هایی معمولی و متوسط هستند که با اکران بی‌موقع اندک جذابیتشان را هم ازدست‌داده‌اند و فقط بدنامی این توقیف‌ها برای مسئولان وقت مانده است.

هنگامه ناهید: اتفاقات این فیلم در بین افراد فرودست جامعه می‌افتد. کسانی که جدا از فقر مالی، فقر فرهنگ هم گریبانش را سخت گرفته و به خاطر همین مشکلات متعددشان است که به هر کس و هر چیزی متوسل می‌شوند بلکه گره‌ای از کارشان گشاده گردد.