ابوالفضل ذوالفقاری : فیلم نجیب و شریف «سیانور» اثری که برخلاف ذهنیت سیاست‌گریز سینمایی جامعه و ابتلای ذائقه مخاطب به فیلم‌های سطحی و نازل فضای جدیدی را عرضه کرده است. درست است که شاهکار نیست ولی در چرخه تولیدات سینمای ما جای این گونه تولیدات خالی است.

فاطمه مجتهدی: به هر حال سیانور در سینمای ایران، حرکتی رو به جلو است و تاریخ معاصر ایران که انباشته از داستان‌ها و عبرت‌هاست نیازمند توجهی بیش از این از طرف سینماست.

سیدعلاء سیادت : سیانور فیلمی شده که تصویر بسیار خوبی از ساواک و سازمان مجاهدین، ارایه می‌دهد اما جای یک قهرمان انقلابی برای ماندگاری و تاثیرگذاری بیشتر و موفقیت بیشتر در اکران و جشنواره‌ها ، در این فیلم بسیار خالی است.

فرانک آبادی: این اثر قابل تقدیر است زیرا سیانور در سینمای ایران جزو معدود آثاری است که به جای ساخت مستند یا مستندبازسازی برای روایت یک اتفاق مهم تاریخی، موفق به خلق درامی داستانی، بدون دست بردن به سیر حقیقی وقایع، شده است.

مصطفی عبدی: باید گفت سیانور جزو آثار قابل دفاع است که نه تنها سنت و مذهبی ایران و ایرانی را تحقیر نمی‌کند، بلکه قصه‌ای می‌آفریند که در حاشیه‌اش سعی در به نمایش گذاشتن قله‌ای از قله‌های مقاومت عزتمندانه‌ی یک ملت را می‌نماید.

علی فرهمند: «بهروز شعیبی» کارگردانی است که یک گام جلوتر از سایر کارگردانان هم‌ کیش خودش قرار دارد. این گام هم در این است که او، نماها و زوایای دوربین را می‌شناسد و می‌داند کجا و چطور باید از بازیگران چگونه نمایی گرفت.

مدیسا مهراب پور: این سردرگمی باعث می‌شود «سیانور» نه عاشقانه‌ای غمناک و پرسوز باشد که اگر می‌بود در سکانس پایانی تماشاگر باید دچار یک غلیان عاطفی تراژیک می‌شد نه یک فیلم سیاسی جنایی نفس‌گیر.

میثم کریمی: گنجاندن عاشقانه‌ای سطحی توسط شعیبی در دل داستان نیز کمکی به افزایش بارِ درام فیلم نکرده تا در پایان به یک کلیشه کلاسیک منجر شود.

افشین علیار: این فیلم برای بهروز شعیبی گام روبه جلویی محسوب می‌شود و باید ساخت این گونه از فیلم‌های تاثیرگذار در سینمای ما بیشتر شود چرا که نسل جدید باید اطلاعات درستی از تاریخ معاصر کشور داشته باشد.

حانیه پایور: دیالوگ ها، نقطه قوت و شاید پاشنه آشیل فیلم. کلماتی ثقیل و ادبیاتی نامانوس برای مخاطب عام که با ریتمی مسلسل‌گونه یا ایدئولوژی سازمان را به رخ می‌کشد یا سعی در محکوم کردن رقیب و توجیه رفیق دارد. فیلم بسیار پرگفتگوست، آن هم با کلماتی که شاید بیشتر بوی شعارهای تاریخ گذشته را می‌دهد.

نفیسه ترابنده: “سیانور” فیلمی ارزشی که به خوبی نشان داده است زنانی را که در نهایت به هنگام گرفتار شدن در دام ساواک، خوردن سیانور را به زندگی ترجیح می‌دهند.

مهدی اباذری: سیانور از آن دسته فیلم‌هایی است که زیادشان کم است. از آن‌هایی که هالیوود هم سالی چندتایشان را عمدتا بر پایه دروغ و تحریف و بزرگ نمایی_ می‌سازد.

مجتبی اردشیری: «آرمان» در «سیانور» یک عنصر تقدس یافته نادیدنی نیست. اجزای آن را می‌فهمیم. می‌دانیم دو گروه بر سر چه نکاتی از آرمان به جان هم افتاده‌اند.

محمدرضا وحیدزاده: سیانور فیلمی است استادانه که همۀ اجزای آن در ترکیبی متوازن، در خدمت بیان حرف اصلی فیلم و وفادار به بیان سینمایی آن است. سیانور یک کلاس فیلمسازی است.

نظام‌الدین عرب‌زاده جمالی: بسیار ساده انگارانه است اگر «سیانور» را صرفا عاشقانه، پلیسی، یا سیاسی بدانیم.