میثم کریمی: محمد هادی کریمی در فیلم « کمدی انسانی » بنا را بر روایت قصه آدم بی نام و نشانی قرار داده که ظاهراً قرار است در یک برهه تاریخی آن را به نمایش بگذارد و در این بین خرده داستانهایی را هم در کنار قصه اصلی روایت کند تا تماشاگر بتواند به شناخت عمیق تری نسبت به دنیای او دست یابد.

حسن محسنی: نمی دانم این جمله معروف که هر کتابی به یک بار خواندنش می ارزد، در مورد فیلم ها هم صادق است یا نه. نگارنده آنچه را که از فیلم کمدی انسانی دیده است با شما در میان می گذارد. نحوه مدیریت زمان و پول قطعاً به عهده خود شماست.

حمید خرمی: فیلم خود را آسیب‌شناسی معرفی می کند. به گواه فیلم‌های قبلی «محمدهادی کریمی»، مضامینی که سراغش را گرفته، مبانی تصدیق نشده‌ای هستند که در کارزار فلسفه و روانشناسی و دین و…. استحکام نیافته‌اند و مشکل اینجاست که کارگردان به‌اشتباه، سینما را وجه بیان این ایده‌های اتوکشیده خود نموده است و از آن‌سو، این فیلم هم به لحاظ فیلم‌نامه، گیج و مبهوت و مشتت مانده است.

ساناز رمضانی: مسلماً «کمدی انسانی» دارای رگه‌های از تراژدی است اما به‌هیچ‌وجه کمدی نیست. «کمدی انسانی» علی‌رغم همه ضعف‌ها و کاستی‌هایش تلخ است و این تلخی را به بیننده منتقل می‌کند و هیچ‌چیز خنده‌داری در این موضوع وجود ندارد.

مریم معیری: در کمدی انسانی زنان یا ابله‌اند و در حماقت خود غرق؛ یا خیانتکار و بی‌معرفتند یا تنها و بی دفاع. همانطور که مردان نیز یا جلادند و خشن یا خوب اما فراری و ناپدید، یا شیطان صفت و یا بدشانس و ضعیف.

محمد رضوانی‌پور: کاش سازندگان فیلم می‌توانستند کمی از شیفته‌گی خود به اثر کاسته و با الصاق عبارات سنگین و کمرشکنی چون «نگاهی مدرن به داستان کهن تاریخ بشر» به فیلم، موجبات سرگرمی مخاطبان سینماشناس را فراهم نکنند.

آرش فهیم: مشکل اساسی فیلم «کمدی انسانی» این است که این أثر ترکیبی از چند ایده زیبا و جذاب است که به جای درام، تبدیل به مجموعه‌ای از نمادها شده‌اند.

روزبه جعفری: کاراکترها گویا کاریکاتورهایی هستند در دست فیلمساز. به دستور او عاشق می‌شوند. به دستور او مادرشان می‌میرد. به دستور او ناگهان زن می‌گذارد و می‌رود و ما متوجه نمی‌شویم که منطق روایت فانتزی است یا مانند داستان مضحک؟