نقد و بررسی فیلم وارکرافت

وارکرفت » نام عنوانی مشهور در دنیای بازیهای کامپیوتری است که بی شک تمام کسانی که حتی یکبار درباره این صنعت به مطالعه پرداخته باشند، نام آن را شنیده اند ( در ترجمه فارسی عناوینی نظیر « هنر جنگ » برای نامیدن این بازی بکار برده می شود که هرگز نتوانست جایگزین کلمه « وارکرفت » برای طرفداران شود ). این عنوان اولین بار در سال 1994 توسط کمپانی بلیزارد روانه بازار شد و به دلیل نوآوری و کیفیت ساخت و رابط کاربری جذابی که داشت، به سرعت جای خود را در دل گیمرهای جهان باز کرد و حال پس از گذشت بیش از یک دهه، تبدیل به محبوب ترین بازی آنلاین چند نفره در میان علاقه مندان به بازیهای کامپیوتری شده است. این بازی در کشور خودمان نیز از محبوبیت بسزایی برخوردار است و بسیاری از نوجوانان و جوانان حداقل یک بار تجربه انجام این بازی را داشته اند.

کمپانی بلیزارد علاوه بر ارائه نسخه های متنوع این سری از بازیهای کامیپوتری، لوازم جانبی شامل عروسک ها، کتاب و وسائل تزئینی بسیاری نیز از این عنوان روانه بازار کرده است که سود سرشاری را روانه این کمپانی نموده است. حال به نظر می رسد که پس از تجربیات موفق در زمینه بازاریابی و خلق بازی کامپیوتری، این کمپانی با کمک استودیوهای هالیوودی سعی در یافتن سهم خود بر پرده نقره ای دارد و می داند که با اتکا به طرفداران میلیونی اش، به راحتی خواهد توانست گیشه را از آن خود نماید.

داستان فیلم از جایی آغاز می شود که سرزمین ارک ها در حال نابودی است و به همین منظور آنها برای جلوگیری نابودی از نسلشان، به وسیله یک پرتال به دنیای انسانها هجوم می آورند تا بتوانند از شرایط زنده ماندنشان را هموار نمایند. در زمین، پادشاه ( دومینیک کوپر ) و جنگجوی سلحشورش ( تراویس فیمل ) و یک جادوگر ( بن شنتزر ) تصمیم می گیرند تا مقابل یورش ارک ها قرار بگیرند. آنها در میانه راه با یک موجود نیمه انسان - ارک به نام گارونا ( پائولا پاتن ) و البته یک ارک شریف به نام دوراتن ( توبی کبل ) نیز برخورد می کنند که قصد دارند آزادی و امنیت را به سرزمینشان بازگردانند و ...

« وارکرفت » اثری پرهیجان است که در احاطه جلوه های ویژه است. در فیلم ارک ها ، پادشاه و جنگجویان سلحشوری که طرفداران بارها آنان را ملاقات کرده اند حضور دارند که در نزاع با یکدیگر نیز کم نمی گذارند. اما آیا اینکه شخصیت های یک بازی کامپیوتری در اقتباس سینمایی ساخته شده براساس آن، مجددا به جان یکدیگر بیفتند، صرفا می تواند عامل موفقیت یک اثر سینمایی باشد؟

دانکن جونز ، کارگردان این فیلم که پسر دیوید بویی فقید است که چند ماه پیش درگذشت، دو فیلم بسیار خوب « ماه » و « کد منبع » را در کارنامه خود دارد که آثاری کم خرج اما پرمغز بودند. از جونز که خود از طرفداران دو آتشه بازی کامپیوتری « وارکرفت » است، انتظار می رفت تا بتواند این اثر پر هزینه را مدیریت کرده و بهترین عملکرد را در بخش داستانی از خود به نمایش بگذارد. اما در عوض، فیلم در بخش داستانی پراکندگی های فراوان و ضعف های بی شماری دارد که به کیفیت نهایی کار ضربات مهلکی وارد کرده است.

در « وارکرفت » خرده داستانهای زیادی مطرح می شوند که از فیلمساز انتظار می رفت حداقل توجه را به آنان نشان دهد تا این دنیای بزرگ و پر جزئیات به خوبی به طرفداران و البته تماشاگرانی که هیچ اطلاعی از وسعت دنیای « وارکرفت » ندارند، معرفی شود. اما در عوض فیلم بصورت گذری با حضور شخصیت های پرتعداد فیلم، خرده مباحثی را مطرح می کند اما بلافاصله از آن منحرف می شود و به داستان اصلی اش می پردازد که اتفاقا آن هم چنگی به دل نمی زند و فستیوالی از کلیشه های رایج را شامل می گردد. کلیشه هایی که چه در خلق موقعیت های دراماتیک و مخصوصا در دیالوگ ها، به حدی ساده و بی تکلف است که قامت سینمایی را از اثر سلب نموده است.

افراط در بکارگیری جلوه های ویژه نیز دیگر ضعف « وارکرفت » است. بر کسی پوشیده نیست که برای خلق دنیای « وارکرفت » می بایست از جلوه های ویژه فراوانی استفاده کرد اما فیلم حتی در لحظاتی که نیازی به هنرنمایی CGI در تصویر ندارد، این تکنیک کامپیوتری را به کار می گیرد تا فیلم علنا کمتر دقایقی را به سکانس های غیر کامپیوتری اختصاص دهد. در معدود مواردی هم که در قصر شخصیت ها با یکدیگر در حال تعامل هستند، گریم عجیب و غریب و ضعف کارگردانی ، چنان توی ذوق می زند که احتمالا اهالی سینما را از خود فراری خواهد داد!

« وارکرفت » نامی قابل احترام در دنیای بازیهای کامپیوتری است اما به نظر می رسد که در دنیای سینما هنوز راه زیادی برای به ثبات رسیدن داشته باشد. اولین قسمت از فیلم « وارکرفت » از ضعف های بی شماری چه در فیلمنامه و چه در پرداخت شخصیت ها و حتی کارگردانی صحنه های اکشن رنج می برد که لذت تماشای یک اثر ناب بلاک باستری را از مخاطب و مخصوصا طرفدار دو آتشه این عنوان سلب می نماید. من فکر میکنم هدایت قهرمانان داستان توسط گیمرها در دنیای واقعی، به مراتب جذاب تر و سینمایی تر از آنچه که سازندگان فیلم برای مخاطب رقم زده اند است.