نقد فیلم دل بی قرار

دل بی قرار داستان خواهر و برادری به نام «معصومه» و «علی» است که بر اثر وقوع زلزله رودبار یکدیگر را گم می‏کنند. این دو هر یک در خانواده ای جدا گانه رشد می کنند و انسانهایی شریف و دوست داشتنی می‏شوند؛ و البته از همین جا می توان پایان داستان را حدس زد! نقد فیلم دل بی قرار فیلم سینمایی "دل بی قرار" اگرچه تلاش دارد واقعه شامگاه 30 خردادماه سال 69 و زلزله مهیب منجیل و رودبار را تصویر کند که در آن 38 هزار نفر از مردمان این دیار جان باختند و حدود 100 هزار نفر زخمی و یک میلیون نفر بی خانمان شدند؛ اما در کمال تاسف فیلم به یک شوخی توهین آمیز شبیه تر است. دل بی قرار در هیچ جنبه ای، دستاوردی دلگرم کننده ندارد؛ فیلمی یله و رهاست؛ پیش می رود و مخاطب را تا اعماق جانش از مفاهیم انسان دوستانه و ارزش های وجودی اش بیزار می کند! بازیگران تا سر حد امکان زور می زنند تا تأثیرگذار باشند و بازی خوبی ارئه کنند. در صحنه های احساسی اشک از چشم و بینی آنها سرازیر است؛ اما مخاطب در بهترین حالت دچار خنده ای تهوع آور می شود! بازی های بی حال پسرک نوجوان در نقش علی و جهانبخش سلطانی در اوج بی مزه گی و سردی، مخاطب را دلزده روانه بیرون سالن می‏کند. قصه فیلم همچون همتایان فیلمفارسی یا هندی اش بر پایه تصادف و اتفاقاتی پیش می رود که در هر لحظه مخاطب بخت برگشته را غافلگیر می‏کند. اتفاقاتی که روی فیلم‏های هندی را هم سفید کرده است؛ چرا که دست کم ساختار فیلمهای هندی در مایه های رمنس بومی آن فرهنگ جای می‏گیرد اما "دل بی قرار " در سینمای ما بی قرار قصه و قالبی است که آن را بیابد؛ ولی افسوس که زمان دو ساعته فیلم برای یافتن این قصه و قالب کوتاه است. فیلم سرشار است از صحنه های ماچ و بوسه مادر و فرزند یا برادر و خواهر و قربان و صدقه رفتن های بی دلیل و لبخند های حماقت آمیز بازیگران به روی یکدیگر است تا تماشاگر عمق محبت و پیوند خانوادگی را بفهمد. در ادامه هم تبدیل می شود به زور زدن های بازیگران و کارگردان برای احساساتی کردن تماشاگر در صحنه های اشک و آه؛ صحننه هایی که آنقدر نامناسب تدوین شده اند که گاهی می توان فکر کرد که آیا عوامل فیلم تا به امروز فیلمی دیده اند؟! باید به سازندگان این فیلم بگوییم: یادمان باشد که پرداخت اشتباه و نامناسب یک موضوع در سینما ـ با حجم بالای مخاطبانش ـ می تواند به ایجاد نوعی آسیب و ناهنجای فرهنگی اجتماعی بدل شود.

مثلاً صحنه به سراغ قرآن رفتن معصومه قرار است در ما حس توجه به خداوند و دین را ایجاد کند؛ یا رویکرد کلی فیلم قرار است درد واقعه ای هولناک را که جمع کثیری از عزیزانمان را از ما گرفت بر جان مخاطب بنشاند؛ اما در هر دو مورد کارگردان مایه خنده و سرگرمی مخاطب را فراهم می‏کند و این گناهی نابخشودنی است چرا که پرداخت ضعیف یک موضوع گذشته از تضییع وقت و هزینه صدها و هزاران عوامل سازنده و بیننده فیلم ؛ ضایع کردن این فرصت برای دیگرانی است که می‏توانستند آن را به شکلی بهتر ارائه کنند. شاید باید به سازندگان فیلم دست مریزاد گفت که در روز های خسته کننده جشنواره سی و یکم، بساط شادی و نشاط را برای اهالی رسانه در برج میلاد به ارمغان آوردند؛ زیرا آنان نمی توانستند حتی با دیدن فیلمی کمدی تا این حد حد به نشاط آیند و حدود دوساعت خنده شان قطع نشود.

شما نیز می‌توانید نقدها و یادداشت‌های خود درباره آثار سینما و تلویزیون را با نام خودتان در منظوم (معتبرترین مرجع نقد سینما و تلویزیون ایران) منتشر کنید. هم‌اکنون مطالب خود را به آدرس ایمیل Admin@Manzoom.ir برای ما ارسال کنید.

نقد، یادداشت، تحلیل، بررسی و معرفی منتقدین از فیلم‌های سینمایی، سریال‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ایرانی را در صفحه نقد فیلم سایت منظوم مرجع سینما و تلویزیون ایران بخوانید.  [منظوم تنها ناشر نقدها است و این به معنای تایید دیدگاه منتقدان نیست.]