راوی خرده روایت‌ها

راه رفتن روی سیم در جشنواره جهانی فجر 97 به نمایش در آمد تا مخاطبان خارجی هم به دیدن محصولات سینمایی ایران بنشینند و شاید بتوانند آنها را به قضاوت بنشینند.
راه رفتن روی سیم قصد دارد بر مبنای یک اعتقاد درونی و احترام به یک ارزش سنتی و تربیتی و در بستر دنیای بی اهمیت به چنین مسائلی داستانی را روایت کند که بیننده را با خود همراه کند اما به نظر نگارنده در ترسیم همه موارد ناموفق است.

احمد مهرانفر و اندیشه فولادوند در فیلم سینمایی راه رفتن روی سیم

داوود (با بازی احمد مهران فر) پسر یک تنبور نواز چیره دست و تنبور نواز مأخوذ به حیا و تربیت شده در حالات عرفانی و مقامی موسیقی سنتی است که از قضا به تهران آمده و در پی شغلی برای گذران زندگی است. او در پی شغل در تهران میگردد و در خلال آن وضعیت نابسامان اجتماعی در این زمینه را به بیننده منتقل میکند. او در این بین نزد احتمالا یکی از آشنایانشان که بازپرس قضایی است میرود. آقای مدبر (با بازی هومن برق نورد) و دخترش افسانه (با بازی اندیشه فولادوند) از او پذیرایی میکند و سپس افسانه که حالا متوجه میشویم یک بند زیر زمینی به نام جیرجیرک‌ها را هدایت میکند او را به همکاری دعوت میکنند و درخلال یک حادثه مربوط به مواد مخدر تعدادی از آنها دستگیر شده و تصمیم به مهاجرت غیر قانونی می گیرند.

بزرگترین آسیب فیلم راه رفتن روی سیم که آن را به کل تبدیل به یک فیلم غیرقابل باور و تحمل کرده گم شدن خط اصلی داستان و تعدد بی فایده و بی خاصیت خرده روایت‌های مبتنی بر حادثه‌های بی منطق و غیر قابل باور است که به نوعی تلاشی برای پیوند زدن شخصیت‌های داستان بدون در نظر گرفتن یک منطق روایی است.اگر فیلم را به یک عروسک تشبیه کنیم کارگردان محترم سعی کرده است برای انتقال مفهوم مورد نظر خود ، سر عروسک را به زور به جای پای آن و یا قلب آن را به جای چشم عروسک وصله و پینه کند و در آخر وقتی دید هنوز عروسکش تعدادی اعضا کم دارد به سراغ حال و هوای سازهای ایرانی برود و یک پایان دراماتیک برای او راست و ریست کند.

حامد کمیلی در فیلم سینمایی راه رفتن روی سیم

چنین موضوعی یعنی موسیقی سنتی و برآمده از یک حال و هوا و سبک به شدت باید درگیر در یک فرهنگ باشد تا بتواند شخصیتی باورپذیر بسازد اما راه رفتن روی سیم یک فیلم بی وطن بدون حتی المان کوچکی از فرهنگیست که حساسیت اخلاقی و فرهنگی داوود، از آن ناشی می‌شود.

نقطه تعلیق فیلم در قسمت‌های مختلف یعنی پیدا شدن مواد مخدر و همچنین مشکلات به وجود آمده در کشتی هم چنان کاریکاتوری گونه پرداخت شده که به واقع آستانه تحمل باورپذیری فیلم را زیر سوال میبرد. و فقط یه سکانس پایانی هماهنگ شاید با اوایل فیلم دارد.

به نظر می‌رسد نمایش چنین فیلمی‌در جشنواره فجر نه حاصل یک رویکرد مشخص که همان نمایندگی فیلمی‌از یک کشور باشد بلکه حاصل مسائل دیگر است.

هومن برق‌نورد در فیلم سینمایی راه رفتن روی سیم

راه رفتن روی سیم فیلمی‌است که نه داستان پرداخت شده و نه فرم ویژه و همچنین نه ایده ی درخشانی دارد و فقط یک مقدار انبوهی از مشکلات و معضلات اجتماعی را خیلی گذری و بدون نگاه عمیق به فیلم وصله و پینه کرده و بعید است بنتواند موفقیتی در هر زمینه ای کسب کند.

شما چقدر با این مطلب موافق هستید؟ نظر شما درباره این مطلب و اثر چیست؟ نظر خود را در پایین همین صفحه بنویسید. [منظوم تنها ناشر نقدها است و این به معنای تایید دیدگاه منتقدان نیست.]

شما نیز می‌توانید نقدها و یادداشت‌های خود درباره آثار سینما و تلویزیون را با نام خودتان در منظوم (معتبرترین مرجع نقد سینما و تلویزیون ایران) منتشر کنید. هم‌اکنون مطالب خود را به آدرس ایمیل Admin@Manzoom.ir برای ما ارسال کنید.

نقد، یادداشت، تحلیل، بررسی و معرفی منتقدین از فیلم‌های سینمایی، سریال‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ایرانی را در صفحه نقد فیلم سایت منظوم مرجع سینما و تلویزیون ایران بخوانید.