نقد و بررسی انیمیشن پرندگان خشمگین

« پرندگان خشمگین » نام عنوان بازی کامپیوتری است که در سال 2009 به بازار عرضه شد و به سرعت توانست تبدیل به یکی از محبوب ترین انتخاب گیمرها شود. موفقیت های این بازی در ادامه راه به حدی بود که سازندگان به سرعت دست به کار شدند تا نسخه های دیگر این بازی را در پلتفورم های مختلف تلفن های همراه بسازند و البته به فکر ارائه نسخه های جدید در هر فصل باشند. از طرف دیگر محبوبیت این بازی سبب شد تا تهیه کنندگان به فکر ساختن یک انیمیشن بلند سینمایی در حد و اندازه انیمیشن های روز باشند تا بتوانند بازارهای سینمایی را هم در دست بگیرند. اما فیلم « پرندگان خشمگین » قادر نیست آنطور که در دنیای بازیهای کامپیوتری درخشیده بود، در سینما حرف های زیادی برای گفتن داشته باشد.

فیلم داستان پرنده ای عصبانی به نام رِد ( جیسون سودیکیس ) را روایت می کند که به دلیل خشم فراوانی که در وجودش نهفته و هر لحظه آن را عیان می سازد، از سوی جامعه پرندگان نادیده گرفته می شود. پس از یک خرابکاری حسابی در جشن تولد ، رِد محکوم می شود تا در کلاس های کنترل خشم شرکت کند تا بتواند به اعصابش مسلط شده و مانند یک پرنده عادی رفتار کند اما حتی شرکت در این کلاس هم نمی تواند توفیقی در تغییر نگرش رفتار رِد بوجود بیاورد. در این وضعیت، خوک ها به رهبری لئونارد ( بیل هدر ) خودشان را به جزیره می رسانند و پس از یک سخنرانی شیرین درباره صلح و دوستی از طرف جمعیت این جزیره پذیرفته می شوند. با اینحال رِد به فعالیت ها و صحبت های خوک ها مشکوک است و...

با توجه به اینکه پیش از این انیمیشین های کوتاه زیادی درباره « پرندگان خشمگین » ساخته شده بود ، می شد انتظار این را داشت که با فیلمنامه و داستان به مراتب منسجم تر و جذاب تری مواجه باشیم. متاسفانه فیلمنامه ای که برای ساخت اولین انیمیشن بلند و پر هزینه این مجموعه در نظر گرفته شده، فاقد ظرفیت های لازم برای نام « پرندگان خشمگین » است و شخصیت های بامزه این داستان نیز به واسطه کم کاری فیلمنامه نتوانسته اند آنطور که انتظار می رفت بر پرده سینما بدرخشند.

سازندگان در نسخه سینمایی برخلاف رویه رایج انیمیشن های روز کمپانی های مطرحی چون دریم ورکز و پیکسار، داستانی سطحی را برای روایت زندگی این پرندگان در نظر گرفته اند که شباهت زیادی به مدیوم این روزهای انیمیشن ندارد. در این داستان، بجای آنکه سازندگان هنر تصویرسازی شان را به کار بگیرند و پیامهای اخلاقی را توسط زبان تصویر یا موقعیت پردازی به مخاطب ارائه نمایند، بصورت مستقیم آن را به سوی تماشاگر پرتاب می کنند و در این میان کمترین ریزه کاری های شخصیت پردازی را هم رعایت نکرده اند تا « پرندگان خشمگین » بی مغز تر از هر زمان دیگری به نظر برسند.

شخصیت اصلی داستان که پرنده خشمگینی به نام رِد است، عصبانیت اغراق شده ای در رفتارش مشاهده می شود و دیگر پرندگان نیز با توجه به ویژگی های فردی شان ( یکی سرعتی غیرقابل کنترل دارد و دیگری در آن واحد منفجر می شود! ) ، بیش از آنکه بتوانند از این فرصت ها در خلق موقعیت های کمیک و بامزه بهره ببرند، به استفاده چندین و چند باره از قابلیت هایشان در موقعیت های ساده بهره برده اند که سبب شده تا این ویژگی کلیدی آنها که می توانست نقطه قوت فیلم محسوب شود، به غیرجذاب ترین بخش فیلم تبدیل باشد و تماشاگر هم اهمیتی به آن ندهد.

اما شاید بزرگترین مشکلی که در هنگام تماشای « پرندگان خشمگین » به سراغ مخاطب بیاید این مسئله است که سازندگان ابدا مخاطب بزرگسال را هدف نگرفته اند و شوخی های فیلم را مطلقاً برای کودکان ساخته اند. به همین جهت اغلب موقعیت هایی که رِد و دوستانش در آن گرفتار می شوند بی منطق و کودکانه است و سیر تحول شخصیت های اصلی داستان نیز به سرعت و غیرقابل درک است. به عنوان مثال شخصیت رِد که پرنده ای همواره بی اعصاب و پرخاشگر است، بی آنکه اتفاق خاصی رخ دهد متحول می شود و وضعیت دیگران نیز بهتر از او نیست. در نظر گرفتن رنج سنی بسیار پائین برای مخاطین این انیمیشن باعث شده تا بزرگسالان کمتر بتوانند با وقایع فیلم ارتباط برقرار نمایند.

با اینحال « پرندگان خشمگین » نکات ارزشمندی هم دارد که از جمله آن رنگ آمیزی شاد محیط و طراحی این پرندگان بی اعصاب است که قطعا می تواند رضایت مخاطبینش را بدست آورد. صداپیشگی بازیگران مشهوری نظیر جیسون سودیکیس و بیل هدر نیز توانسته به جذابیت شوخی های انیمیشن بیفزاید و با اینکه اغلب این شوخی ها برای افراد کم سن و سال ساخته شده اما صداپیشگی بسیار خوب بازیگران حداقل توانسته حال و هوای خاصی به این شوخی ها دهد.

« پرندگان خشمگین » در اولین قدم رسمی اش در سینما نتوانسته در حد و اندازه انیمیشن روز سینما باشد و شاید تنها بتواند رضایت طرفداران سرسخت این سری از بازیهای کامپیوتری را بدست آورد. ضعف های بزرگ فیلمنامه و عدم بهره گیری مناسب از شخصیت های دوست داشتنی این بازی کامپیوتری شاید آن چیزی نبود که طرفداران سینما از این فیلم انتظارش را داشتند. با اینحال احتمالا رنگ آمیزی و شوخی های کودکانه که در آن شوت زدن و لگد و جفتک به وفور یافت می شود، بتواند کودکان را راضی کند؛ این شاید مثبت ترین نکته انیمیشن « پرندگان خشمگین » باشد.