نقد فیلم لا لا لند La La Land ساخته دیمین شزل / رومنس موزیکال مجلل عصر حاضر

وعده اسکار بردن خالق ویپلش در حال محقق شدن است و البته که این نویسنده و کارگردان یعنی دیمین شزل در استعدادِ فیلمسازی غافلگیر کننده نیست، اما تجربه دیدن لا لا لند برای من برابری با موزیکال‌های بزرگ ژاک دمی کارگردان فرانسوی و پیشتر از آن دوران طلایی مترو گلدوین مایر را نداشت؛ البته اگر فیلمسازی ادای دین ساده‌ای به دورانی از دست رفته داشته باشد؛ هوشمندانه است. فیلم او (شزل) با نقش آفرینی رایان گاسلینگ و اما استون رویای مهیج رومانیکی مجلل از یک موزیکال است که باید دل تماشاگر معاصر را هدف قرار بدهد.

از آن زمان که ما گهگاهی نسخه اصلی از یک فیلم غنایی، عاشقانه و بسیار مهم در این زمینه را بر پرده دیده‌ایم، زمان زیادی می گذرد، اما در عین حال این موزیکالی است که قصد دارد جای پای خودش را در دنیای واقعی محکم کند؛ حتی اگر برای پرده عریض سبک خاصی وجود داشته باشد. لا لا لند من را در گوشه راست رونمایی لوگوی سومیت (پخش کننده فیلم در کنار لایونسگیت) با آن جعبه مربع شکل سیاه و سفید خودش (یادآور لوگو رادیو آر.کی.اُ قدیم) به دوران واج‌های جادویی موزیکال‌های دهة 50 و 60 میلادی می‌برد.

لا لا لند یک گونه کامل tip-of-the-hat به گذشته است اما داستان یک پیانیست جاز رویاپرداز با نام سباستین (با بازی رایان گاسلینگ) کسی که برای به دست آوردن یک بازیگر زن به نام میا (با بازی اما استون) فراز و فرود بسیاری را تجربه می‌کند، را برای سینماروهای امروزی می‌خواهد بازگو کند جایی که شخصیت‌ها از حرکت برای چند دقیقه خواندن و رقصیدن بازمی‎‌ایستند؛ می‌خواهد بازگو کند. گاسلینگ و استون سعی ندارند فرد و جینجر جدید باشند، اما تقریبا مردم در حال حاضر ارتباط را از جایی بدست می‌آورند که راهی برای دریافت رویاهای فردی‌اشان است. در حقیقت، شما احتمالا می‌توانید بیشتر موسیقی و داستان را به سمت سطح خودتان وارد کنید. اما ترانه‌های جدید به یادماندنی نوشته شده توسط جاستین هارویز و تیم ترانه‌سرایی برادوی، بنجی پاسک و جاستین پائول و همچنین طراحی رقص پرشور مندی مور بافتی از زندگی را برای ما ایجاد کردند که من را به قلب آسمان فیلم بردند.

گاسلینگ و استون در این فیلم ثابت می‌کنند که در ارتباط با یک موزیکال تربیت شده‌اند، حتی گاسلینگ آموخته که چطور یک پیانیست جاز باورپذیر باشد. هر دو حقیقتا عالی هستند و استون خودش را به سمت موفقیت یک بازیگر می‌رساند انگار که می‌خواهد قلبتان را از جا دربیاورد. او هرگز به این خوبی بازی نکرده بود و این همراهی با بازیگران مرد مقابل را تا به حال از او ندیده‌ایم. جان لجند اولین بازی جدی خود را در نقش دوست موزیسین سباستین ایفا کرد کسی که او را متقاعد می‌کند به گروه‌اش ملحق شود و در این ارتباط دلایل پیچیده‌ و موثری وجود دارد. شزل که جی.کی.سیمونز را در فیلم قبلی‌اش به اسکار رهنمود کرد بعید نیست این بار نیز یکی از بازیگران فیلم‌اش اسکار بگیرند.

اما شکوفایی واقعی فیلم در تأثیرات فنی آن است که از نبوغ فیلمبرداری لینوس ساندگرن، طراحی هنری دیوید واسکو، طراحی صحنه سندی واسکو و طراحی لباس ماری زُفرس و در نهایت تأثیر تدوین تام کراس برنده اسکار بهره می‌برد. الهام درستی از نبوغ هنرمندان موزیکال چون جین کلی، وینسنت مینه‌لی، به خصوص ژاک دمی و مایکل لگارد در فیلم وجود دارد اما سبک و جوهره اصلی فیلم متعلق بخ شزل است. او با موفقیت موزیکال را که به دوران طلایی هالیوود تعلق دارد، باز می گرداند.

آیا این افتتاحیه ترانه و رقص در ترافیک حجم وسیع محصولات هالیوودی خیره کننده است! شاهراه یا یک سکانس تماشایی با گاسلینگ و استون شما را به اوج آسمان چشم اندازگاه گریفیث (اولین سینماگر داستان‌پرداز) می‌برند، سعودی فوری و پر هیجان در قلب شمارگان سینمای موزیکال. ما در دوره سختی زندگی می‌کنیم، اما این فیلم در ذائقه ما باارزش تلقی خواهد شد، گهگاهی سرگرم‌کننده، پر فروغ و برای ما حس خوبی از زندگی را رقم می‌زند. کسی این فیلم را در آینده موزیکال‌های آمریکایی فراموش نخواهد کرد. لا لا لند جشنواره ونیز 2016 را افتتاح کرد و توسط لایونسگیت در 16 سپتامبر اکران خواهد شد.