نقد و بررسی فیلم عروسی یونانی بزرگ و پرریخت و پاش من ۲

در دوره ای که فیلم های خانوادگی تقریبا همه اقتباس های کامیک بوکی و ماجراهای انیمیشنی هستند، ”عروسی یونانی بزرگ و پرریخت و پاش من2 ” فیلمی نادر محسوب می شود، فیلمی صمیمی و رابطه محور که برای نسل های مختلفی از مخاطبان مناسب است.هیچ شهر کامپیوتری در این فیلم آسیب ندیده، هر چند که تعداد کمی از کلیشه ها در طول فیلم تکرار می شوند.

مانند فیلم کمدی رمانتیک قدیمی تر که به معنای واقعی کلمه یک موفقیت بزرگ در باکس آفیس سال 2002 بود، “عروسی یونانی...” داستانی فراگیر را از حماسه ی خانواده ی خفه کننده ی یونانی-آمریکایی پورتوکالوس روایت می کند.

“عروسی یونانی...” تا حدودی مانند یک آغوش محکم از سوی خویشاوندی دوستداشتنی و مسن است، آغوشی که بسیار تنگ است و عطری قوی دارد ولی در نهایت شما را با حسی خوشایند تنها می گذارد.

فیلم قبلی که نامزد اسکار برای بهترین فیلمنامه ی غیراقتباسی و جایزه ی انجمن بازیگران برای گروه بازیگرانش شده بود و سیت کامی ناموفق به نام “زندگی یونانی بزرگ و پرریخت و پاش من” هم در ادامه اش ساخته شد، نمایشی تک نفره از نیا واردالوسی بود که هم بازیگری و هم نویسندگی فیلم را برعهده داشت.

تصویری را که فیلم اول از خانواده ای مهاجر و دوست داشتنی و در عین حال دیوانه که از خانواده ی خود واردالوس الهام گرفته شده بود را، مخاطبان فیلم با صمیمیت پذیرفتند.

چهارده سال بعد از وقایع فیلم اول، والدین تولا متوجه می شوند که ازدواج پنجاه ساله اشان رسمی نبوده و بنابراین یک مراسم عروسی را برنامه ریزی می کنند که این بار عروس، مادر تولا خواهد بود. در عین حال تولا و یان در ازدواجشان به مشکل برخورده اندو دخترشان "پاریس" در حال تمام کردن دبیرستان و ورود به کالج است و مسايل خاص سن خودش را دارد.

واردالوس (فیلمنامه نویس) از الگوی فیلم اول پیروی می کند. درست مانند فیلم قدیمی تر به کارگردانی جویل زویک، در این فیلم هم کشمکش ها از تضاد های بین نسل قدیمی تر یونانی ها و وارثانشان که با فرهنگ آمریکایی بزرگ شده اند به وجود می آید.

به لطف کاریزما وشورو حرارت بازیگران قدیمی تر فیلم که این بار کرک جونز انگلیسی آن ها را با بی پروایی کارگردانی می کند، فیلم بر خلاف تصور قابل قبول از آب در می آید و حتی شوخی های آشنای آن نیز هنوز هم خنده دارند.

سازندگان فیلم همچنان به سبک سریال های سیت کام وابسته اند. اما واردالوس هوشمندانه بیشتر فیلمنامه را به بازیگران مکمل اختصاص می دهد.

کنستانتین، ترکیبی خوشایند از سربه هوا بودن و لاف زدن را به عنوان شخصیت گاس ارایه می دهد. مردی که از برتری نژادش سخن می گوید و در عین حال حتی نمی داند که چه طور باید از موس یک کامپیوتر استفاده کند.

گاس ادعا می کند که یونانی ها همه چیزرا اختراع کرده اند، حتی ایتالیا را! اوسخت در تلاش است تا به همه ثابت کند که از نوادگان مستقیم اسکندر کبیر است.

فهمیدن اینکه چرا خانواده پورتوکالوس بر حول محور ماریا (مادرتولا) با بازی کازان، زنی با اعتمادبه نفس و حس طنز گستاخانه می چرخد، ساده است. هرچند که قلمروی قدرتش تنها به آشپزخانه اش محدود می شود.

بعدها در طول فیلم ماریا به شک می افتد که آیا ازدواج با گاس همه ی آن چیزی بوده که از زندگی اش می خواسته است؟ کازان نگرانی های ماریای آسیب پذیر را که لباس های رنگارنگ و براق به تن می کند، را به خوبی نشان می دهد.

همچنین آندریا مارتین با گفتن نصیحت تحمیلی اش "همه چیز را اصلاح کن!" هر صحنه ای از فیلم را که در آن حضور دارد از آن خود می کند.

متاسفانه واردالوس و جان کوربت در نقش یان، همسر همیشه صبور تولا، به اندازه ی فیلم اول، زوج دوست داشتنی نیستند. یان به اندازه ی همه ی شخصیت های فیلم های آدام سندلر بی مزه است. بردباری او در برابر خویشاوندان همسرش دست کوربت را در ایفای نقش یان بسته است. و بازی اغراق آمیز واردالوس در باورپذیر کردن عشق بین تولا و یان ناموفق می ماند و همین، این موضوع را در فیلم که ازدواج تولا و یان عاری از شور و عاطفه شده، بسیار باور پذیر می کند. به عبارتی بهتر، این دونفر(یان و تولا) اصلا دیگر همدیگر را نمی شناسند.

شاید کاریزمایی که قبلا در مورد بازیگران مسن فیلم در موردش حرف زدیم، به نسل جوانتر منتقل شده است. چون الا کامپوریس (در نقش پاریس) کار غیرممکنی را در بازی کردن نوجوانی می کند که قرار است در عین حال گوش تلخ بودن، دوست داشتنی باشد. وقت شناسی او بامزه است و عکس العمل های وحشت زده اش دربرار نگرانی های قبل از موعد پدربزرگش در مورد باروری اش، جوانه زدن رابطه ای عاطفی بین او همکلاسی جذابش (الکس ولف) و وابستگی شدید مادرش به او به اندازه ای مناسب شیرین است.

احتمال اینکه “عروسی یونانی...” بتواند به موفقیت شوکه کننده ی فیلم اول در باکس آفیس برسد، خیلی کم است، اما روحیه ی “عروسی یونانی...” با فیلم اول یکی است. و همانطور که می دانید هر چه دنباله ی فیلم ها ساخته میشوند، بدتر و بدترمی شوند!

مترجم: آناهیتا آزاد