فیلمی که آرای متفاوتی به دنبال داشت

«ابد و یک روز» در سومین روز جشنواره امسال در بخش «نگاه نو» به نمایش درآمد و دیدگاه‌های مختلفی را در پی داشت. هرچند هیچ فیلمسازی نمی‌تواند تمامی تماشاگران را راضی نگه دارد اما اختلاف نظرها درباره این فیلم جالب توجه است. آنچه بیش از همه در این فیلم به چشم می‌آید بازی‌های قابل قبول و حتی بی‌نقص بازیگرانی چون پیمان معادی، نوید محمدزاده، پریناز ایزدیار و... است. از طرف دیگر جوان بودن سعید روستایی، کارگردان جوان این فیلم و فیلم اولی بودن او را نباید در تحسین فیلم نادیده گرفت. به هر روی آنچه بیش از همه در بازخوردها نسبت به این فیلم می‌توان برشمرد توجه به بازی بازیگران و پایان‌بندی فیلم است. یا از «نگاه دوربینی که این‌بار به سمت جنوب شهر رفته و بازی‌های درخشانی را خلق کرده» گفته‌اند. از نگاه برخی از تماشاگران «ابد و یک روز» داستان مشکلات خانواده‌ای است که تمامی ندارد و حکایت تلخ و گزنده اعتیاد و فقر است. اما در این فضا به ریتم، واقع‌نمایی روان، بهترین تقلید از اصغر فرهادی در سبک روایت و بازیگری و گریم متفاوت معادی نیز توجه شده است.

برخی منتقدان مانند کیوان کثیریان هم از «قصه خوب فیلم، بازی‌های چشمگیر و کارگردانی هوشمندانه کارگردان» گفته و تاکید کرده است این اثر نیز «همچون بسیاری فیلم‌های دیگر به نمایش نکبت و پلشتی در زندگی برخی خانواده‌های طبقه فرودست می‌پردازد، اما پرداخت درست و نزدیک شدن به اندازه به شخصیت‌ها، آنها را قابل باور می‌کند. » یحیی نطنزی نیز در ارتباط با فیلمنامه این اثر دیدگاه‌هایش را مطرح و تاکید کرده است: «در «ابد و یک روز» با فیلمنامه‌ای مبتنی بر خرده‌پیرنگ مواجهیم که مخاطب را نه با شوکی ناگهانی یا اتفاقی تعیین‌کننده در نیمه اول فیلم، بلکه با نمایش موقعیت‌هایی غیرمنتظره و اتفاقاتی به ظاهر پراکنده اما در عمل منسجم درگیر می‌کند و نمی‌گذارد چشم از پرده بردارد. برگ برنده فیلم اکتفا نکردن به خرده‌پیرنگ‌های محدود و استفاده از ایده‌های متعددی است که گاهی حتی فرصت نفس‌کشیدن نمی‌دهد. » همان‌طور که اشاره شد برخی نحوه روایت روستایی در «ابد و یک روز» را تقلیدی از نوع روایت فرهادی دانسته‌اند و نطنزی در این زمینه گفته است: «احتمالا فضای تیره و تار فیلم و تلخی و سیاهی‌اش از دلایلی بوده که باب مقایسه با اصغر فرهادی را باز کرده. اما اگر قرار باشد هر فیلمی که به سراغ معضلات اجتماعی و آشفتگی‌های روابط خانوادگی می‌رود و تاثیر ویرانگر آنها بر شخصیت‌ها را به نمایش می‌گذارد با سینمای فرهادی مقایسه شود مسیر تحلیل درست به انحراف کشیده می‌شود.»