«دراکولا» نتوانست سرگرم کننده و مورد پسند قشرهای گسترده جامعه باشد

مخاطبان سینمای ایران با توجه به نیازهای اجتماعی معمولا از آثار خانوادگی - اجتماعی با رویکرد طنز و کمدی استقبال می کنند. فروش بالای فیلم های کمدی، نشان دهنده نیاز و علاقه مخاطب این نوع آثار و جایگاه تعیین کننده آثار کمدی در سینماست. توجه به این نیاز و تلاش برای تولید آثار مطلوب استاندارد و مناسب جامعه وظیفه‌ای است که تماشاگران سینما در دستور کار مدیران و هنرمندان سینما قرار داده اند. از همین رو عده ای از هنرمندان سینما بدون لحاظ فرهنگ و سلیقه مخاطب و صرفا با نگاه به گیشه دست به تولید فیلم‌هایی به ظاهر کمدی - خانوادگی و اجتماعی زده اند که ماحصل کار آنها آثاری ضعیف و سطحی و شعاری بوده است. با این حال گاه فیلم هایی هم ساخته و ارائه شده که توانسته نظر مخاطب را جلب کند و زمینه ساز تولید آثار مقبول تر سینمایی توسط سینماگران باشد. 

پس از فیلم های پر فروش «من سالوادور نیستم» و «پنجاه کیلو آلبالو» که با نظرات موافق و مخالف همراه بودند، هم اکنون کمدین و کمدی ساز سینما و تلویزیون رضا عطاران با ارائه یک فیلم جدید شبه کمدی نظر ها را به این نوع فیلم کمدی خانوادگی و اجتماعی دوخته است. «دراکولا» ساخته جدید عطاران یک فیلم کمدی وحشت است، وی با نگرش به دو گونه سینمایی کمدی و وحشت کوشیده فیلمی سرگرم کننده، جذاب و مخاطب پسند به جامعه عرضه کند اما علی‌رغم تجارب زیادش در عرصه کمدی سازی به دلیل سطحی نگری و عدم آشنایی و آگاهی لازم و کافی از دو ژانر کمدی و وحشت، «دراکولا» نتوانسته سرگرم کننده و مورد پسند قشرهای گسترده جامعه باشد. 

علاوه بر این گرچه عطاران به عنوان بازیگر و کارگردان تلاش کرده که موضوع های ملموس اجتماعی را دستمایه «دراکولا» قرار دهد، ولی فیلم از نظر سوژه حرف تازه‌ای برای گفتن ندارد و چون از اصول و ویژگی های هر دو گونه کمدی و وحشت دور است، نتوانسته به استحکام، انسجام و یک قدرت استاندارد سینمایی دست یابد. استفاده از قالب‌های طنز کمدی و وحشت می‌توانست شرایط مناسبی را برای ارائه حرف‌های انتقادی و اجتماعی در «دراکولا» فراهم آورد اما به دلیل سهل انگاری عطارانو عبور او از سطح مسائل جامعه، این قالب‌ها کاربرد مناسب نیافتند. متاسفانه وی مدت هاست که خود و بازی های تکراری اش را در آثار سینمایی بویژه کمدی ارائه می کند. در کارهای پیشین این فیلمساز نشانی از نوآوری و خلاقیت به چشم می خورد اما به مرور از این وضعیت فاصله گرفته و تنها کلیشه و تکرار بر کارهای او سایه انداخته است. این اثر نه فقط از نظر کارگردانی متوسط بلکه از منظر نگارش فیلمنامه و شخصیت پردازی هم دچار ضعف و اشکال است. 

عطاران با «دراکولا» به جای ارتقای توانایی‌های خود در زمینه کمدی سازی در سینما گامی به عقب برداشته است. با این حال این فیلم، متوسط نافی توانایی ها و قابلیت ها و نگاه های سینمایی عطاران نیست. در اوضاع بد سلطه فیلم های بازاری و بی محتوا اکران فیلم های متوسطی همچون «دراکولا» به رغم ضعف هایش می تواند ارتباط تماشاگر را با سینما حفظ کند و تنور سینما را داغ نگه دارد. این اثر گرچه می توانست نقطه عطفی در کارنامه عطاران و سینمای ایران باشد ولی در سطح یک فیلم متوسط فراتر نرفته و بویژه برخی از صحنه و لحظه های همراه با وحشت و ترس و شوخی های سبک و سطحی، این فیلم را چندان مناسب تماشای خانواده ها بویژه خانم ها و کودکان قرار نمی دهد. خام دستی های عطاران در شکل دهی سکانس های خنده ساز و وحشت آفرین با آنکه گذرا و کاذب هستند اما به خاطر کارگردانی ضعیف آن مخاطب را با این سکانس ها همراه نمی کند. 

علی‌رغم ضعف شخصیت پردازی و آشفتگی موضوعی فیلم و بازی یکنواخت و غیر خلاقانه عطاران، سایر بازیگران با توجه به دانش و تجربه بازیگری خوب خود توانسته اند به توفیق ارتباط با تماشاگر دست یابند. از جمله بازی خوب بازیگرانی چون لوون هفتوان، ویشکا آسایش و ژاله صامتی که به خوبی در کار نشسته و مورد توجه مخاطبان قرار گرفته است.