سینمای مازوخیستی!

این فیلم مصداق کامل آن‌گونه از سینمایی است که هیچ لذت و سرگرمی در آن نیست. حجم فشار روانی از سوی بدمن فیلم به حدی زیاد است که موجب خراش روحی و روانی مخاطب می‌شود و ذهن او را به حدی درگیر می‌کند که مخاطب آرزو کند ای کاش هرچه زودتر فیلم به پایان برسد و این کابوس آزار دهنده پایان یابد. داستان اسیر مورد خاصی است و این قصه ی خاص؟ مابه ازای بیرونی‌اش در جامعه امروز ما بسیار نادر است، حال مخاطب از خود می‌پرسد چه سودی در تماشای این فیلم می‌تواند باشد؟

باران کوثری و رضا بهبودی در فیلم  شنل

در پایان فیلمی که «علیرضا شجاع‌نوری» آن را به مخاطبان تقدیم می‌کند و «کمال تبریزی» مشورت کارگردانش را به عهده دارد، هیچ لذتی دست مخاطب را نمی‌گیرد و این مدلی از سینمای مازوخیستی ست. سینمایی که هیچ لذت و سرگرمی در آن برای مخاطب وجود ندارد. سینمایی که به هیچ وجه خانواده را مخاطب خود نمی‌داند. ضعف تکنیکی این فیلم از جایی است که احتمالا از نظر تیم تهیه قرار بود نقطه قوت به حساب آید. بازی بد «باران کوثری»، آنجا که نقش مادری را بازی می‌کند که خیلی نگران فرزندش است و با مادر و پدر خویش بد رفتاری می‌کند، یا اوقاتی که در برابر بازی خوب و به اندازه‌ی «رضا بهبودی» سعی دارد از خود شجاعت به نمایش بگذارد، به فیلم لطمه زده است و طعم تلخ سوژه‌ی روان‌پریشانه‌ی فیلم را دوچندان می‌کند.

شما نیز می‌توانید نقدها و یادداشت‌های خود درباره آثار سینما و تلویزیون را با نام خودتان در منظوم (معتبرترین مرجع نقد سینما و تلویزیون ایران) منتشر کنید. هم‌اکنون مطالب خود را به آدرس ایمیل Admin@Manzoom.ir برای ما ارسال کنید.

نقد، یادداشت، تحلیل، بررسی و معرفی منتقدین از فیلم‌های سینمایی، سریال‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ایرانی را در صفحه نقد فیلم سایت منظوم مرجع سینما و تلویزیون ایران بخوانید.  [منظوم تنها ناشر نقدها است و این به معنای تایید دیدگاه منتقدان نیست.]