دقایقی با یک بیمار روانی جذاب

«برادرم خسرو»ساخته احسان بیگلری، چندمین فیلمی است که در روز هشتم جشنواره، مخاطب را به تماشای اثری به نسبت قصه‌گو می‌نشاند؛ چیزی که در مقایسه با جشنواره دوره پیشین می‌تواند حکایت از تغییر رویه و به نوعی رویگردانی نسبی فیلمسازان جوان از آثار ضد قصه و ملا‌ل‌آور سال‌های اخیر باشد. برادرم خسرو فیلمی درباره یک جوان هنرمند است که از یک نوع بیماری روانی به نام اختلال دو قطبی رنج می‌برد.

او که به دلیل شرایط نامناسبش تحت مراقبت خواهر خود قرار دارد، به جهت پیش‌آمد کاری برای خواهرش موقتاً ناگزیر از اقامت در خانه برادر بزرگترش می‌شود. در پی این حضور، تعارضات شدیدی که میان سبک زندگی هنری و بی‌قیدانه خسرو و زندگی منظم و برنامه‌ریزی‌شده خانواده برادرش وجود دارد، منجر به ایجاد مشکلاتی برای آن‌ها می‌شود. فیلم روایتی محزون و تأثربرانگیز است که با بهره‌گیری از طنز موقعیت و تعارضات رفتاری دو برادر، در بستری شاد و طنازانه پیش می‌رود. بازی خلاق و سرخوشانه شهاب حسینی نیز در نقش یک بیمارِ دچار شیدایی، سهم بسزایی در پیشرفت روایت اثر دارد. چنانکه بسان فیلم«کفش‌هایم کو»باید عامل اصلی سر پا ایستادن فیلم را بازی نقش اول آن دانست و در صورت حذف حسینی از این فیلم به اثری متفاوت از آنچه روی پرده به نمایش درآمد، اندیشید.

همچنین با جلو رفتن داستان و شدت یافتن تعارضات رفتاری دو برادر و تغییر حال خسرو از شیدایی به افسردگی، فضای طنازانه و بانشاط فیلم تغییر می‌‌کند و مخاطبان فیلم نیز بیشتر درگیر فضای مغموم و فسرده داستان می‌شوند. برادر خسرو در کنار چند اثر دیگرِ به نمایش‌درآمده در جشنواره امسال، روایت مکرر دیگری است از انسان‌هایی که زندگی در دنیای امروز مهارت برقراری ارتباط با یکدیگر را از آن‌ها سلب کرده است و جهان آن‌ها را به رغم ظاهر زیبای آن، چونان موریانه از درون جویده است.«برادرم خسرو»روایت غم‌انگیز دیگری است از برادرانی که بر سر یکدیگر فریاد می‌کشند و گاهی به روی هم دست بلند می‌کنند. این فیلم تصویر نگران‌کننده‌ای است از شکنندگی روابطی که در زیر گام‌های بی‌توجه دنیای یخ‌زده ما به شدت در خطر ویرانی است.