نقد فیلم: مهمانی سوسیسی

برای انیمیشنی که غرق در صراحت نوجوانانه از نوع زبان بدن و زبان شوخ‌طبعی است, مهمانی سوسیسی که درجه‌بندی R را برای یک انیمیشن دریافت کرده یک خاصیت و برتری مبهم دارد. این فیلم قرار است یک انیمیشن مخصوص کودکان با کلمات رکیک باشد یا مقاله‌ای در حوزه‌ی زبان؟! مشخص نیست.
اما بگذارید در ابتدای امر یک هشدار به شما بدهم. بدون در نظر گرفتن محدودیت‌ها و فرض‌های مشخص یک فرد یا یک خانواده, مهمانی سوسیسی به‌هیچ‌وجه یک فیلم مناسب کودکان نیست, حال هرچقدر که تبلیغات آن جذاب و تحریک‌کننده باشند. سازندگان این فیلم باافتخار اعلام می‌کنند که این فیلم اولین انیمیشن با درجه‌بندی سنی R است که مشخصاً برای بزرگ‌سالان مناسب‌تر است تا کودکان. فقط شاید شوخی‌های شخصیت Ralph Bakhshi در این انیمیشن کمی مناسب یک انیمیشن کودکانه باشد.

داستان این انیمیشن که موسیقی آن اثری از هنرمند برنده‌ی ۸ جایزه اسکار یعنی آلن مِنکِن است به شرح زیر است: تمامی مواد غذایی در سوپرمارکت باور دارند مشتریانی که آن‌ها را از قفسه‌های مواد غذایی برمی‌دارند, خدایانی هستند که آن‌ها را به‌سوی بهشت می‌برند.پس از چند حادثه یک سوسیس با نام فرانک (سث روگن) به این فکر می‌افتد که شاید واقعاً این‌طوری نباشد و قرار نیست آن‌ها به بهشت بروند و به همین دلیل سفری را شروع می‌کند تا حقیقت را کشف کند. پس‌ازاین که وی از وحشتی که واقعاً در انتظارشان است آگاه می‌شود سعی می‌کند تا دوستان خود را از این موضوع باخبر کند و آن‌ها را برای انجام اقدام متقابل متحد کند.

دریکی از فیلم‌های قبلی این دو نفر سث روگن و اوان گلدبرگ یعنی “این آخر خطه/This Is The End” وقایع آخرالزمانی همراه با ایمان و اعتقاد و طبیعت جهان مورد کنکاش قرار گرفتند. در آن فیلم تعدادی بازیگر در یک رویداد پسا_آخرالزمانی با حرکات جالب و بعضاً احمقانه خود باعث به وجود آمدن موقعیت طنز می‌شدند. اگرچه شخصیت‌های نارسیست فیلم همگی در آخر از رسیدن به بهشت جا ماندند.(شاید روزی شاهد ساخته‌شدن دنباله‌ی این فیلم و داستان الهی آن توسط روگن و گلدبرگ باشیم).
فیلم جدید آن‌ها از نوعی تناقض در کمدی احمقانه خود رنج می‌برد. همیشه یا بیش‌ازحد کمدی دارد یا اصلاً ندارد. فیلم درگذشتن از کلیشه‌هایی که خودش هم تأیید می‌کند ناکام است. در همین حین فیلم به‌اندازه‌ی کافی خشن و ظالمانه نیست درحالی‌که شاید بهتر بود بیشتر حالت حمله به خود می‌گرفت. اکثریت زمان فیلم کم‌عمق, مطبوع و بی‌ضرر است تا این‌که آزاردهنده و خشن باشد.

همانند فیلم‌های قبلی این دو نفر یعنی “فوق بد/SuperBad” و “مصاحبه/The Interview” روگن و گلدبرگ می‌خواهند که رفتار مردانه را نقد کنند. نقد رفتار بی‌نزاکت و توهین‌آمیزی که به‌راحتی باعث ایجاد سو تفاهم در بسیاری از مسائل می‌شود. اما از همان شروع فیلم اقداماتی مخالف آن شکل می‌گیرد! شخصیت منفی فیلم نیز یک آب‌میوه‌ی پرقدرت, مغرور و به شکل یک سرنگ است!
بسیاری از بازیگران اصلی فیلم “اینجا آخر خطه/This Is the End” در این فیلم نیز حضور دارند.سث روگن, جونا هیل, مایکل سرا, کرگ رابینسون, جیمز فرانکو, پائول راد, دیوید کرامهوتلز و دنی مک براید در این فیلم صداگذاری کرده‌اند. صداگذاران جدید این فیلم ادوارد نورتون, سلما هایک و اندرس هولم هستند.

ویگ و سرا در صداگذاری بسیار عالی عمل کرده‌اند. ویگ در نقش دوست فرانک با نام برندا حضور دارد که امیدوار است بالاخره روزی این دو با یکدیگر باشند و سرا نیز در نقش یک سوسیس بدقواره حضور دارد که فرصتی برای قهرمان شدن به دست آورده است. سلما هایک نیز در نقش یک تاکو با طراحی بدشکلی حضور دارد. ادوارد نورتان نیز با حضور در نقش یک شیرینی حلقوی شخصیت خوبی آفریده است. فیلم به‌عنوان یک پیشنهاد ظاهر می‌شود, کلیشه‌های کارتونی قومیتی را به بازی می‌گیرد تا ما را به یاد برچسب‌های داخل قفسه‌های فروشگاه بی اندازد.
انیمیشن‌سازان قدیمی همچون کنراد ورنون(شرک۲) و گرگ تیرنان(توماس و دوستان) نیز در ساخت این انیمیشن همکاری کرده‌اند که باعث امید زیاد طرفداران به این فیلم شده که نویسندگی آن را نیز گلدبرگ و روگن به همراه کایل هانتر و آریل شفیر بر عهده داشته‌اند.
یک سوم پایانی فیلم یک لذت پر سروصدا و شلوغ است درجایی که مواد غذایی داخل فروشگاه‌ها علیه اربابان انسانی خود قیام می‌کنند و پس‌ازآن نیز غوطه‌ور شدن در یک عیاشی شوکه کننده که نمی‌شود نادیده گرفته شود وجود دارد. این عیاشی جنگجویانه به نظر تنها دلیل وجود فیلم است. تلاشی برای زنده کردن یک نمایش مرده‌ی نیمه‌شب.
درحالی‌که دنیای واقعی خود ما نیز گاهی کابوس وار می‌شود و واقعیت به یک توهم مشترک تبدیل می‌شود تماشای یک نان لواش و کیک حلقوی و تلاش آن‌ها برای پیروزی بر تفاوت‌هایشان لذت عجیبی دارد. تماشای اینکه چگونه جنگ آن‌ها به‌سوی حرکات زناشویی کشیده می‌شود که شاید به مقدار زیادی غیرقابل‌باور هستند. “مهمانی سوسیسی” نه‌تنها یک لذت کامیک وار دارد بلکه همچون کورسوی امیدی نیز هست.