نگاهی به فیلم هتل بزرگ بوداپست

«هتل بزرگ بوداپست / The Grand Budapest Hotel» بر اساس رمانی به قلم اشتفان تسوایگ، رمان نویس و نمایشنامه نویس مشهور اتریشی به نام ساخته شده است. هرچند تسوایگ سرنوشت خوبی نداشت، آثار ارزشمندی از خود بر جای گذاشت که در دهه‌های بعد توانست به منبع ساخت بسیاری از نمایشنامه‌ها و داستانهای تلویزیونی منجر شود. تسوایگ پس از اینکه در جریان رخداد جنگ جهانی دوم و افزایش قدرت هیتلر از اتریش گریخت و به انگلستان و سپس آمریکا و برزیل مهاجرت کرد و در ‌‌نهایت به این نتیجه رسید که دنیا در حال فروپاشی هست و به همین دلیل خودکشی کرد و به زندگی‌اش پایان بخشید.

بر اساس داستان این فیلم، در سال ۱۹۳۰ که دولتی فاشیست در حال قدرت گرفتن است و شعله جنگ در حال روشن شدن، هتل بزرگ بوداپست به واسطه تلاش فراوان مهماندار و شاگردش به یکی از بر‌ترین تفریحگاه‌های اروپا تبدیل شده است. یکی از مشتریان همیشگی هتل می‌میرد و یک نقاشی ارزشمند به مهماندار می‌رسد، با این اتفاق همه چیز تغییر می‌کند... .

علاوه بر کارگردانی تحسین‌برانگیز هتل بزرگ بوداپست، باید اذعان کرد این فیلم صد دقیقه‌ای در طراحی صحنه‌ها، طراحی لباس و چهره‌پردازی نیز قابل تأمل است و در این سه بخش بحق لایق برد جوایز اسکار ۲۰۱۵ بود و البته این ترکیب می‌توان فیلمبرداری و موسیقی متن فیلم را نیز افزود و بدین سان نمی‌توان از دیدن این اثر صرف نظر کرد و در کنار همه این‌ها، آنچه توجه مخاطب را به شدت جلب می‌کند، بازی‌های محوری این فیلم است.

جیمز براردینلی منتقد مشهور درباره بازی های این فیلم تأکید دارد: اندرسون گروه بازیگرانش را با جمعی از چهره‌های آشنا در نقش‌های فرعی تشکیل داده است؛ متیو آمالریک، هاروی کایتل، بیل ماری، جیسون شوارتزمن، تیلدا سوئینتن، تام ویلکینسون، اُوِن ویلسون و باب بالابان همه نقش‌های فرعی دارند. بسیاری از این بازیگر‌ها پیشتر با کارگردان همکاری داشته‌اند.

از بین بازیگرهایی که نقش‌های پر رنگ‌تری دارند، آدرین برودی، ویلم دافو و اداورد نورتون هم سابقه حضور در فیلم‌هایش را دارند. اما این اولین باری است که رالف فاینس در یک ماجراجویی با اندرسون همراه می‌شود و با وجود اینکه تا کنون بیشتر به نقش های تیره و تار تمایل داشته در این فیلم یک کمدی ناب و نادر از خود به نمایش می‌گذارد.

غیرقابل پیش‌بینی بودن روایت «هتل بزرگ بوداپست» این اجازه را می‌دهد که خیلی سریع پیش رود. آرایشی از چندین بازیگر زبده همراه با چاشنی شوخ طبعی منحصربفرد و غیر معمول اندرسون، مخاطب را به کاوش در فیلم و درگیر شدن با آن ملزم می‌کند؛ هرچند این موارد باز هم نمی‌تواند نظر کسانی که فیلم های اندرسون را بیش از حد غامض و گنگ می‌پندارند، عوض کند، اما برای آنان که از فیلم های یکنواخت و معمول خسته شده‌اند، می‌تواند بساط یک سرگرمی دلچسب را فراهم آورد.