نگاهی به سگ های انباری

فیلمنامه ای غیرخطی که با قرار یک سرقت آغاز می شود، با اعتماد پی ریزی می شود و در اواسط فیلم، خیانت جای اعتماد را می گیرد و با اعتراف به پایان می رسد یک فیلمنامه غیرخطی که در تمام مدت فیلم، حول حال، گذشته و گذشته دور چرخ می زند و ما در آن قبل و بعد از سرقت را می بینیم، ولی خبری از خود سرقت و لحظه وقوع آن نیست.

فیلمنامه (چه در مقام نگارش و چه در مقام اجرا) یک غافل گیری مطلق در سینمای آمریکا بود. نوع روایت و شیوه معرفی شخصیت ها به تماشاگر، از نکات مهم فیلمنامه است. در تقسیم شخصیت ها به دنیای «پلیس ها» و «گانگسترها» با ارزش ترین افراد، آنهایی هستند که به هم اعتماد می کنند و وفادار می مانند. در دنیای «پلیس ها» مأمور جوان حتی به قیمت بریده شدن گوش و شکنجه های فراوانی که «آقای بلوند» می کند، همکار نفوذی اش را لو نمی دهد و «آقای سفید» تا آخرین لحظه (قبل از فهمیدن این که «آقای نارنجی» مأمور است) پای او می ماند و حتی رو در روی رئیسش هم می ایستد و در آخر «آقای بلوند» با همه جنونی که از او می بینیم، چهار سال حبس را به جان می خرد، اما آدم فروشی نمی کند و در اینجا می ماند «آقای صورتی» که وقتی در انتها الماس ها را می ذردد و فرار می کند، انتخاب صحیح رئیس هنگام انتخاب رنگ ها برای افراد را تحسین می کنیم.

تارانتینو، فیلمنامه نویس و فیلم سازی عمل گراست، که دنیای علایق و اعتقاداتش، به قدری وسیع است که کاری با منتقدان پیرامونش نداشته باشد. او برخلاف بسیاری، خاستگاه خود را می شناسد و با انگیزه ای تمام نشدنی، آن را دنبال می کند و تاکنون هیچ گاه ایمانش را به خود و راهی که در آن قدم برمی دارد از دست نداده است. پس برای این که دنیای او را بشناسید و از آن لذت ببرید، قبل از این که فیلم هایش را چندباره ببنید و یا به دنبال رفرنس هایش به متون و فیلم های دیگر باشید، بهتر است شخصیت او را بشناسید. همان چیزی که او در پاسخ به اعتراضات بعد از بیل را بکش گفت: «... معلومه که بیل را بکش فیلم خشنیه، بالاخره یه فیلم تارانتیوییه دیگه. آدم نمی ره کنسرت متالیکا و بعد توقع داشته باشه، صدا روکم کنن.» او تعریف خودش را از سینما اراده می دهد؛ تعریفی که تنها خودش از عهده اجرای آن برمی آید.