نگاهی به فیلم حس ششم

حس ششم از آن جمله فیلم هایی است که در انتهای آن،یک پیچ داستانی غافلگیر کننده را شاهد هستیم.سنتی که می توان گفت از فیلم مطب دکتر کالییگاری آغاز شد و هنوز هم طرفداران بسیاری دارد. اصولاً هر فیلمی برای این که پیچ ایانی اش خوب از آب در بیاید،باید سه خصوصیت داشته باشد:یکی اینکه واقعاً غافلگیر کننده باشد.یعنی تماشاگر نتواند تا آخر این تغییر رویه را پیش بینی کند.دوم اینکه باورپذیر باشد.یعنی تماشاگر بعد از فهمیدن اصل ماجرا و بت نگاه به اتفاقات رخ داده،نشانه هایی را درک کند که او را به این سمت هدایت می کرده اند،ولی آنقدر در فیلم مخفی بوده اند که از ابتدا قابل درک نبوده اند، و نهایتاً اینکه برای تماشاگر لذت بخش باشد.یعنی بعد از پیچ روایت، تماشاگر سرخورده نشود و احساس نکند که تا این لحظه مورد تمسخر قرار گرفته است.بلکه از این که تاکنون در اشتباه بوده لذت ببرد. اجرای هر سه مورد در یک فیلم،کار ساده ای نیست.ولی شیامالان در حس ششم به خوبی از پس کار بر آمده است.اگر چه نتوانسته کار را کامل کند و ابهاماتی وجود دارد.مثلاً این که مالکوم چگونه در این چند ماه متوجه نشده است که کسی او را نمی بیند؟ما فقط یک بار در صحنه ی رستوران،نمونه ای از نادیده شدن او را می بینیم که تا انتهای فیلم،آن را به علت دلخوری زن مالکوم از او حس می کنیم.ولی به هر حال قطعاً نمونه های هم از این مورد وجود داشته است.مساله ی دیگر این است که چگونه در این چند ماه پیراهن مالکوم خونی بوده و او متوجه نشده است؟!آیا او در این مدت،پیراهن خود را عوض نکرده است؟ حس ششم قطعاتی کم دارد،ولی تقریباً هیچ قطعه ی اضافی ندارد و همین خود موهبتی است.شیامالان می داند فیلم را در چه زمانی تمام کند و از کشدار کردن بیش از حد فیلم جلوگیری می کند.
در انتها باید به بازیهای فیلم اشاره کنیم که در سطح خوبی قرار دارد.به خصوص هیلی جويـل آزمنت که در نقش خود،درخششی باور نکردنی دارد.بروس ویلیس هم در نقش مالکوم بسیار خوب بازی می کند.به خصوص در سکانس های پایانی فیلم.