در سینما و تلویزیون، بنی‌آدم اعضای یکدیگر نیستند

جهانگیر الماسی‌ بازیگر و کارگردان سینما و تلویزیون، درباره‌ی روابط این روزهای تلویزیون و سینما و لزوم تعامل این دو با هم، می‌گوید: نمی‌دانم تلویزیون در حال حاضر چقدر به سینما کمک می‌کند، اما فارغ از دسته‌بندی‌های سیاسی این یک الزام و التزام است که باید سینما را حمایت کرد. حتی اگر فکر می‌کنید مدیران سینمایی اشتباه می‌کنند، به نظرم به هر شکل ممکن باید سینما را تقویت کرد؛ چون جبر زمان و جبر موقعیت علمی و بایسته‌های دنیا، این راه را ناخودآگاه و خودآگاه هموار خواهند کرد.

این بازیگر در پاسخ به این پرسش که در حال حاضر برنامه‌های سینمایی تلویزیون تا چه میزان توانسته‌اند به سینما کمک کنند؟ توضیح داد: نمی‌دانم تلویزیون در حال حاضر چقدر به سینما کمک می‌کند اما فارغ از دسته‌بندی‌های سیاسی، یک الزام و التزام وجود دارد که باید سینما را حمایت کرد. متاسفانه شاید ظرفیت برنامه‌ها اجازه نمی‌دهد، آن‌‌طور که باید باشند. برخی‌ها تصوری از مخاطب در ذهنشان وجود دارد و متاسفانه اینگونه تعریف شده که مخاطب حال نشستن و فکر کردن ندارد؛ با چنین نگاهی می‌بینیم که متاسفانه در یک برنامه جدی دو نفر حرف جدی می‌زنند که خیلی هم شوق‌انگیز است‌اما به یک‌باره آن بحث کات می‌شود و یک موسیقی الکترونیک در آن وسط می‌نوازند. متاسفانه همه برنامه‌ها این چنین شده‌اند و از هم الگوبرداری می‌کنند و مهمترین جای بحث، برنامه‌را رها می‌کنند و می‌گویند می‌رویم پخش و برمی‌گردیم و به قول محمد صالح اعلا تاختی می‌رویم و تاختی می‌آییم. در حالی که این مساله رشته افکار مخاطب را پاره می‌کند.

او با انتقاد از دکور برخی برنامه‌های سینمای تلویزیون تصریح کرد: در یک برنامه تخصصی سینمایی راجع به سینمای دیجیتال حرف می‌زنند‌، اما دکور به گونه‌ای طراحی شده است که هرچقدر هم همه مهمانان در این برنامه راحت باشند‌، آن صحنه و دکور ذهن مخاطب را بر هم می‌ریزد.

او با اشاره به برنامه«هفت»بهروز افخمی تصریح کرد: به هر جهت به هدفی که بهروز افخمی در این برنامه دنبال می‌کند احترام می‌گذارم شاید در همین حد هم برای یک عده‌ای کفایت کند ولی عده دیگری هم هستند که مشتاق شنیدن‌های دقیق‌تری هستند.

الماسی سپس درباره لزوم تعامل بیشتر تلویزیون و سینما گفت: ما وقتی می‌گوییم تلویزیون و سینما‌، تصورمان یک وجود واحد است و یا یک عضو واحد از یک پیکر واحد که بایستی با هم باشند و هویت امروزی رسانه یا بخشی از هویت امروز رسانه‌ای فرهنگ و هنری ایران ما را بسازند. اما واقعیتش این است که چه سینما و چه تلویزیون از اجزای مختلفی تشکیل شده است که هر کدام برای خود رویا،‌سلیقه و مسیری متفاوت دارند. این یک ایده‌آل و توقع و آرزوی همه ماست که ای کاش در داخل سینما، اول همه آدم‌ها آنقدر با هم دوست بودند که به یک پیکره واحد می‌رسیدیم اما این طور نیست و نه در سینما و نه در تلویزیون بنی‌آدم اعضای یکدیگر نیستند.

او ادامه داد: گاهی اصرار بر این است که من باید سر باشم تو باید دست باشی و دیگری انگشت کوچک پا و... . در تلویزیون هم همین طور است، متاسفانه همه نهادهای فرهنگی ما همین طورند و ما کمتر شاهد این هستیم که یک مسیر مشخص، یک هدف مشخص و یک تصویر مشخص را از یک پیکره واحد ببینیم. چه در سینما و چه در تلویزیون و چه در تئاتر همه همین‌طور هستند. امیدواریم روزی به این یکدستی برسیم.

الماسی با تاکید بر اینکه امروز باید خیلی مراقب سینما باشیم، یادآور شد: برای اینکه این مراقبت کامل شود، باید اول سینما را به صورت یک قامت و مستقل یکپارچه ببینیم و احتراز بشود از اینکه احتراقی که به اهالی تلویزیون و سینما وجود دارد و بعد در این دو رسانه این تصمیم برای مدیریت‌ها صورت بگیرد که اهداف مشترک تعیین کنند. به دلیل اینکه این ارتباطات ماست نه موقعیت‌های فردی یا جوانب فردی یا سیاسی و فرقه‌ای و حزبی. گاهی این نگاه‌های فرقه‌ای و دسته‌ای یک نوع جنگ پنهانی را بذر می‌پاشند و برای از بین بردن آن شاید قرن‌ها طول بکشد تا نسل‌های تازه‌ای بیایند و آن را از بین ببرند.