مثل یک ایرانی تمام عیار بود

سپند امیر سلیمانی چهره‌ای شناخته شده برای دوستداران سینما و تلویزیون است. بازیگری که به خاطر پرورش در یک خانواده سینمایی و تئاتری از دوران کودکی با سینما و صحنه آشنا شد اما علاقه‌ای به بازیگری نداشت تا این که به شکلی اتفاقی پس از سال‌ها به سینما دعوت شد. سپند که بیش از سینما شیفته موسیقی است، پس از سال‌ها اثری از خود منتشر کرد که با استقبال علاقه‌مندان موسیقی روبه‌رو شد. با او که یکی از  بازیگران خوش اخلاق سینما و تلویزیون این سال‌هاست، از علاقه‌ها، دلمشغولی‌ها، خاطرات و نقش آفرینی‌هایش گفتیم و شنیدیم که در ادامه می‌خوانید.

    شما در خانواده‌ای سینماگر به دنیا آمدید. این موضوع چقدر در پیشرفت‌تان تاثیرگذار بوده است؟  

آن اوایل که کار در سینما را شروع کردیم، نسبت به ما به عنوان یک خانواده سینمایی موضع‌گیری وجود داشت. البته حالا تعداد خانواده‌های سینمایی بیشتر شده و به همین خاطر موضع منفی نسبت به ما کمتر شده است.

    از چه سنی با پدرتان سر صحنه کارهایش می‌رفتید؟

 از سه سالگی سر تمرین‌هایش می‌رفتم. از ٥ تا ١٠ سالگی بازی می‌کردم، اما راستش علاقه چندانی به بازی نداشتم.  

    با چه کسانی همبازی بودید؟  

در نمایشی که زنده یادان جمیله شیخی و داوود رشیدی در آن بازی می‌کردند، نقش نوه خانم شیخی را بازی می‌کردم. از ابتدا علاقه‌ام بیشتر به موسیقی بود. سال‌ها بعد وقتی اتفاقی آقای ابوالحسن داودی مرا در تئاتر دیدند و از من برای بازی در نان و عشق و موتور هزار دعوت کردند، بازیگری برایم جدی شد.در افتتاحیه تئاتری که از پدرم بود، آقای داودی مرا که دیدند، گفتند؛ بازی می‌کنی؟ گفتم، نه! او گفت، اگر ما بگوییم چی؟ گفتم، اگر شما بگویید باشه! یک روز طبق قرار رفتم دفترشان. یک صفحه دیالوگ به من دادند. خط اول را که خواندم آقای داودی گفت، کافی است . بعد گفت، با سپند قرار داد ببندید. جالب است بدانید که همان سال، همین خط موبایلی را که با آن تماس گرفتید‌، از دستمزد فیلم نان و عشق و موتور هزار خریدم. برای این فیلم 500 هزار تومان دستمزد گرفتم.  

    بعد از انتخاب در نان و عشق و موتور هزار چطور به فیلم‌های بعدی راه پیدا کردید؟  

 سر صحنه همین فیلم بودم که آقای پیمان قاسم خانی مرا به آقای مهران مدیری برای سریال پاورچین معرفی کرد و خانم بهاره رهنما هم مرا به خانم پریسا بخت‌آور برای سریال من یک مستاجرم.  

    خیلی‌ها با پدرتان همبازی بودند؛ مثل زنده یاد رضا کرم رضایی که بازیگر بسیار با استعدادی بود. از نزدیک با ایشان مراوده داشتید؟  

آقای کرم رضایی در تئاترها با پدرم بودند. خانه آقای کرم رضایی امیر آباد بود و ما زیاد به خانه‌شان می‌رفتیم. خانه‌ای در بومهن داشتیم که یادم است زمان موشک باران تهران خانواده آقای کرم رضایی به آنجا آمدند. بازی ایشان را در فیلم همسفر آقای اسداللهی خیلی دوست دارم.  

    فکر می‌کنید چرا بازی ایشان دلچسب و دوست داشتنی بود؟  

بازیگرانی که در فیلم‌ها خودشان هستند، همیشه جذاب‌اند. کرم رضایی در فیلم‌ها خودش بود. بازی‌اش در نرگس خانم بنی اعتماد با اینکه کوتاه بود، اما هر چقدر بگردید، کس دیگری را نمی‌توانید جای او تصور کنید. آنقدر قوی ظاهر می‌شد که انگار بهترین گزینه ممکن برای نقش است. ایشان بازیگر باسواد و فهمیده‌ای بودند. سال ١٣٤٦ در آلمان تئاتر خوانده بود و ترجمه‌های درخشانی از آثار نمایشی داشت.  

    آن دوره با کدام خانواده‌های سینمایی بیشتر رفت و آمد داشتید؟  

بیشترین رفت و آمد ما با خانواده آقای جمشید مشایخی و علی حاتمی‌بود. با این دو خانواده یک مثلث را شکل داده‌بودیم. همیشه با هم بودیم. همه بچه‌ها با هم بزرگ شدند. خانم لیلا حاتمی‌و کمند همسن هستند .آنها همیشه با هم بودند.

    بازی هم می‌کردید؟  

خیلی! سام مشایخی کمی‌از من بزرگ‌تر است. یادم است یکبار او نقش زورو را بازی می‌کرد و یک شنل و پیراهن نایلون تنش کرده بود و به خودش ادکلن زده بود که بگوید عرق کرده‌ام! بعد مثل زورو که کبریت می‌کشید و جایی را آتش می‌زد، کبریت کشید. به محض روشن شدن کبریت پیراهنش آب شد و همان لحظه بخش کوچکی از گردنش سوخت!

    نقش شما چه بود؟

چون کوچک بودم همیشه نقش کسی را بازی می‌کردم که کشته می‌شد. یک‌بار خیلی گریه  کردم که نمی‌خواهم بمیرم اما کسی به حرفم گوش نمی‌کرد و دوباره مرا می‌کشتند.  

    این معاشرت‌ها بعدها هم ادامه پیدا کرد؟  

هر چه جلوتر آمدیم فاصله‌ها بیشتر شد. مادر بزرگ‌ها و پدر بزرگ‌ها هم که از بین‌مان می‌روند فاصله بیشتر می‌شود، طوری که خانواده‌ها دیگر به هم تلفن هم نمی‌زنند و با همان تلگرام حال و احوال می‌کنند. 

    بعد از آن که وارد جریان اصلی بازیگری شدید، یکی از کسانی که در کارهایش بازی کردید سعید آقاخانی بود. به جز سریال من یک مستاجرم که اولین آشنایی شما با او بود، در خروس و خوش نشین‌های آقا خانی هم بازی کردید. این رفاقت‌ها چطور ادامه پیدا کرد؟  

کارهای سعید را از ساعت خوش دنبال کرده بودم. سر صحنه سریال من یک مستاجرم، یک‌بار که می‌خواستم به نیت کار در موسیقی، گروه را رها کنم و از سینما فاصله بگیرم؛اما سعید حرف‌هایی به من زد که نشان می‌داد آدم خوش ایده‌ای است و نسبت به زندگی و کارش فهم دقیقی دارد. با او رفت و آمد داشتم و فرزندانش که الان برای خودشان مردی شده‌اند، در بچگی مرا عمو صدا می‌کردند.

    شما را در سریال معمای شاه دیدیم. البته در فیلم‌ها و سریال‌های تاریخی دیگری هم بازی کرده‌اید، مثل کلاه پهلوی، مظفر نامه، تبریز در مه و ... به تاریخ معاصر علاقه دارید؟  

خیلی. دوره راهنمایی نمره تاریخم 20بود.  

    شما با عارف لرستانی دوست بودید، او چه اخلاقی داشت؟  

عارف اخلاق عجیبی داشت، برای مثال اگر کسی با او یکی دو بار همصحبت می شد، به راحتی می توانست به دیگران بگوید عارف رفیقم است. خیلی خون گرم و بجوش بود. جای خالی اش واقعا پر نشدنی است..

    با هم رفت و آمد داشتید، زیاد همدیگر را می دیدید؟      

بله! هر از گاهی همدیگر را می دیدیم.  

    مطمئنم از او خاطره های زیادی دارید، چه لحظه هایی را با عارف سپری کرده‌اید؟  

همه لحظاتی که با او بودیم سرشار از خنده و شوخی بود.

    آشنایی اولیه تان کجا بود و اولین همکاریتان چطور اتفاق افتاد؟  

اولین بار به اتفاق یکی از دوستانم به خانه عارف رفتیم. او در خیابان شیراز نزدیک ونک خانه ای اجاره کرده بود. بعد که قرار شد سریال مرد دوهزار چهره ساخته شود، هر دوی مان در آن سریال نقش مامور مخصوص پرواز در هواپیما را بازی کردیم. از آنجا بود که همکاری‌مان شروع شد و در سریال‌های آقای مدیری بازی کردیم.تابستان دو سال پیش ، عارف تئاتری بنام شام آخر را که آقای فرهاد آییش متن آن را نوشته بود، کارگردانی کرد و من هم در آن بازی کردم

    طنز و بازی او چقدر غریزی بود؟  

 درست اشاره کردید او هیچ چیزی را موقع کار به شوخی نمی گرفت و زمانی که در قالب و نقش قرار می گرفت، همه آن نقش می شد و اگر قرار بود ذره ای شوخی در نقشش وارد نشود وارد نمی کرد.  

    آدم تودار و منزوی نبود؟  

نه! بسیاراهل معاشرت و صحبت و بحث بود.  

    وقتی همسر مرحوم لرستانی را در مراسم تشییع دیدید، به او درباره عارف چه گفتید؟  

می توانم بگویم او  یک ایرانی تمام عیار بود. عارف ایران را خیلی دوست داشت. به همین خاطر وقتی همسرش را دیدم به او گفتم  همیشه فکر می کردم عارف به خاطر این عشق روزی شهید وطن‌اش می شود.

    به نظرتان سینما و تلویزیون ایران چقدر توانست از استعداد و توانایی عارف لرستانی استفاده کند؟   

نه سینما و نه تلویزیون ایران نتوانستند از توانایی‌های او استفاده کنند. ما که عارف را از نزدیک می شناختیم، می دانیم که او چه شخصیتی بود. او یکی از با مطالعه ترین بازیگران ایرانی بود و هنر و قدرتش خیلی بالاتر از جایگاهی بود که داشت.