"سپاس و دلجویی" می‌خواستم در این پُست تشکری ویژه داشته باشم از تمام کسانی که در چند روز گذشته از راه‌های مختلف با پیغامهای پُرمهرشان به خاطر ترانه‌ی "کوچه‌ی نسترن" مرا مورد لطف خود قرار دادند. دوستانی که بسیاریشان عزیزی از خانواده‌ی خود را در جبهه‌های جنگ از دست داده‌اند و با این ترانه و پیامش حس نزدیکی کردند و گُلِ پرپرِ خود را در آن یافتند. این ترانه پیش دریای از جان گذشتگی آن دلیران قطره‌ای بیش نیست و آن همه ایثار را نمی‌شود با هیچ شعری بازآفرینی کرد. از یکایک این نازنینان ممنونم و شرمنده‌ام که به علت تعدد پیغامها نتوانستم یک‌به‌یک پاسخگوی مهرشان باشم. بعضی از دوستان هم انتقاداتی به ترانه داشتند و آن را بازتاب دهنده‌ی عوالم تمام شهدا ندیده و در مواردی حتا برخلاف باور آن‌ها دانسته بودند. از آن‌جایی که احترام به احساساتِ آن‌ها را هم بر خود واجب می‌دانم، همین‌جا صمیمانه از تک‌تکشان دلجویی می‌کنم و یادآور می‌شوم هیچ اثری نمی‌تواند به تنهایی عوالم هزاران نفری را که از طیف‌ها و با عقاید مختلف جانشان در راه بقای این گربه‌ی خفته فدا کردند در بربگیرد و افراد نزدیک به آنان را راضی کند. امیدوارم این گرامیان بتوانند در شعرهای دیگرم با موضوع جنگ که کم‌شمار هم نیستند (صدام را اعدام نکنید و برادر با صدای پرویز پرستویی، رویای بی سر با صدای حامی، داداشی با صدای شادمهر، غواصان، برمی گردند، پولیور، ایستگاه راه آهن و...) آن حس نزدیک را تجربه کنند. من در این ترانه کوشیدم به سواستفاده‌هایی که از نام شهیدان جنگ شده اشاره کنم. مخاطبِ نقدم آن‌ها بودند که سفره‌های خود را از خون شهدا رنگین و نام آن بزرگان را دستمایه‌ی چپاول و اختلاس و قدرت‌طلبی و منفعت خود کردند. حالا هم به قصد پرت کردن حواس مخاطبان می‌کوشند تفسیر معیوبشان از این ترانه را به دیگران منتقل کنند. به شخصه معتقدم قرائت‌های مختلف از جنگ و انسانهای درگیر آن است که می‌تواند از فواره‌ی خون هزاران جان عزیز، رنگین‌کمانی از حماسه بی‌آفریند. من و خانواده‌ام با جنگ و صدماتش بیگانه نیستیم و به شخصه هرگز تصویر سه همکلاسی‌ام که در بمباران خیابان گیشا کشته شدند و تا یک هفته حلقه‌های گل به جایشان روی نیمکت‌های کلاس بود را فراموش نمی کنم، یا مسعود پتراکو و اردشیر حسینی که از دوستان چند سال بزرگترم در کودکی بودند و هر دو شهید شدند را از خاطر نمی برم. زخم این خاطرات همیشه با منند و چیزی برخلافِ باورم درباره آنها نخواهم نوشت، چرا که تک‌تکِ به خون‌خفتگان بخشی از هویت امروز من و ما هستند. ممنونتانم که همراه منید. . . عکس از @abooshahi