. این روزا فکر می‌کنم توانایی پذیرش "ابهام" سخت‌ترین بخش زندگیه. ابهام از نتیجه تصمیماتی که میگیری و تصور اینکه " بعدش چه خواهد شد؟" تبدیل به ترسی میشه که تو رو از اتخاذ هر تصمیم درستی بازمیداره و باز رها میشی در یک گنگی بی انتها. جهانی تاریک و بی‌نور که عصایی هم برای توسل جستن و پیش رفتن در این ظلمت عمیق پیدا نمی‌کنی. هر چه زمان می‌گذره، تنها بودنت در پذیرش تمام ابهامات پیش رو، بیشتر خودنمایی می‌کنه و قدم‌هات استحکامشونو از دست میدن، چشمات کمرنگ‌تر و مبهم‌تر می‌بینن و صدات لرزش بیشتری می‌گیره. ابهام تو رو تنهاتر می‌کنه. همونقدر که تو حاضر به پذیرش روزها و آینده ی پر از ابهام نیستی آدم‌ها هم پذیرای یک انسان مبهم نخواهند بود. اون‌ها از تو یک تصویر روشن می‌خوان. تصویری که به وضوح بدونن قراره از دست‌های تو چه چیزی هدیه بگیرن و باز زمان به تو میگه که هدیه دلخواه اون‌ها، معمولا قلبت نیست. قلب برای اونها وضوح لازمو نداره و آدمیِ گریزان از گنگی، به دنبال چیزی ملموس‌تر و روشن‌تر می‌گرده که اگر در تو پیدا نکنه، جای دیگه به دنبالش خواهد گشت. . 📷@rominaparto