دیارم مرودشت از بختِ خوش، فرزندِ ایرانم شبیهِ شبنم ام جامانده ای از نسلِ بارانم لُرم تُرکم بلوچم گیلکم کُردم لَکم بشنو! تو را با مذهبت، رنگت ، زبانت، دوست می دانم! تنِ نستوهم از چنگیزیانِ وحشیِ تاریخ، نمی ترسد، که چون آرش به زِه تیر است ازجانم در این انبوهیِ امواجِ بنیان سوزِ سرگردان نمی اندیشم از دریا و موجش! مرغِ طوفانم! ✍️: احمد رحیمی