اِى ديارِ دور اُفتاده / زِمِستانى سَرد دَر ديارِ زِندِگيَم بَرايَم شُده آرِزو/ وَ چه دِل تَنگ بَراي خيرِ شُدن به آسمانِ اَبرى كه گاه بَرف به هَمراه دارَد/ وَ چه لَذّت بَخشِ گَرماىِ آتيش . . آخ دماوند آخ زمستان