قرن سوم هجری، مقارن با خلافت عباسی (دهمین خلیفه) و امامت دهمین پیشوای شیعه امام هادی (ع) است. عبدالعظیم حسنی یکی از شاگردانشان و مریدان امام هادی (ع) مغضوب دستگاه خلیفه است. پس از تخریب بارگاه امام حسین (ع) در کربلا به دستور عمال خلیفه، عبدالعظیم به توصیه امام هادی (ع)، به مهاجرتی طولانی به سمت ایران و شهرری می‌زند. این هجرت از نظر سیاسی بسیار پر اهمیت است و عبدالعظیم طی این مسافرت حامل پیام امام هادی (ع) به علویان ایرانی است. او در این مسافرت طولانی با خطرات و حوادث گوناگونی روبرو می‌شود و در مواجه با نژادها و اقوام مختلف ساکن ایران، جلوه‌هایی از فرهنگ شیعه اصیل را آشکار می‌سازد. سرانجام پس از مسافرتی خطیر و انباشته از حوادث تلخ و شیرین به مقصد می‌رسد.