سپیده انوشه: انزوا تلاش ناکام یک سینمادوست است که تبدیل به کولاژی از فیلم‌های سینمایی مختلف شده است و فرم و قصه را فدای خودخواهی، خودنمایی و آوانگارد بازی کرده است. انزوا تنها گوشه‌ای از درد انزوای سینما ایران است.

سپیده انوشه: نام فیلم بدترین نامی است که می‌شد برای آن در نظر گرفت. «راه‌های نرفته»؟ کدام راه نرفته؟! از کدام راه‌ها حرف می‌زنید؟ ادا یا ادعای دغدغه اجتماع و راه‌های برون رفت از مشکلات اجتماعی باید در فیلم باشد نه عنوان آن. ملی و راه‌های ضد خانواده‌اش، پایان‌دهنده ادعای دغدغه اجتماعی خانم کارگردان است!

سپیده انوشه: اگر جامعه ایران واقعی را در نظر بگیرند این قحطیِ موضوع مسخره می‌شود خوب است به جای اینهمه هیجان کاذب و مخرب قدری آرام گیرند، نیروهای اتاق فکر را از نو سازماندهی کنند و طرحی نو در اندازد تا هنوز وقت هست. تا هنوز این دیوار شیشه‌ای فرو نریخته است.