سید سعید هاشم زاده: داستان فیلم لاتاری یادآور سینمای فیلم‌فارسی است اما هرگز به درون آن نمی‌غلتد، با این حال اما یادآور است و قهرمانانش درد ناموس دارند و غیرت انتقام.

سید سعید هاشم زاده: همگی تیپ‌ها در موقعیتی بحرانی که چیدمانی است، و نه دارای کیفیت ساخت شخصیت و موقعیت، فقط می‌چرخند و اشک و آه می‌ریزند. موقعیت می‌خواهد برجسته شود که آن هم به دلیل تکراری بودن در اجرا و در کیفیت درام، عقیم می‌ماند.

سید سعید هاشم زاده: «نگار» را باید طبق مولفه‌های ترکیب گونه‌ها و ژانرها و بازیگوشی‌های سینما سنجید نه با متر و معیاری که با آن جور در نمی‌آید.

سید سعید هاشم زاده: شماره 17 سهیلا فیلم دغدغه‌مندی است، دست روی نقطه‌ای از آسیب‌های اجتماعی گذاشته است که شاید کمتر فیلمی به آن پرداخته و این مهم است اما بنظر می‌رسد.

سید سعید هاشم زاده: کارگردان هم ما را در همین نادانستگی قرار می‌دهد و فیلم را بدون پایان تمام می کند با پیش فرض‌هایی که به شاید قرار است به مخاطب بگوید: همه چیز درست میشود! اما این سینما نیست

سید سعید هاشم زاده: خشکسالی و دروغ از گفته زرتشت وام می‌گیرد، دروغ را بن‌مایه اثر قرار می‌دهد در صورتی که اینگونه نیست، و کجا خشکسالی حاصل می‌شود؟ مشخص نیست…

سید سعید هاشم زاده: دیگر کلمه سخیف نمی‌تواند کمال وصف برای آس و پاس باشد. آس و پاس از ژورنالیسم روزنامه‌ای و مجلات زرد هم ناهمگون‌تر و بی‌ارزش‌تر است.

سید سعید هاشم زاده: به‌خاطر آتش تندش لانتوری در ذهن باقی نمی‌ماند، و فقط یک دید زدن صِرف است، خالی از معنی.

سید سعید هاشم زاده: خشم و هیاهو در بیان مفاهیم اش با خام دستی کارگردان روبروست، خام دستی که تناقض میان شیوه روایی و مضمون اثر، آن را بیش از پیش پر رنگ می کند.

سید سعید هاشم زاده: لانتوری قبل از جامعه کنونی خود حرکت می‌کند، و در عین حال دست به ویرانی اعتقاد‌/‌اندیشه قانونی ملت خود می‌زند. انتقاد نمی‌کند، تحکم می‌کند و دغدغه نمی‌گوید، حادثه می‌گوید