ترنم

من تازه از سینما برگشتم و به تماشای جنگ واقعی و طبیعی،تنگه ی ابوقریب،رفته بودم
فیلمبرداری در سکانسی که توی سه راهی بودن و راه بسته شده بود قابل تحسین و حرفه ای بود چرا که به صورتی فیلمبرداری شده بود که آشوب و اضطراب اون لحظه خیلی خوب نمایش داده شده بود .دیالوگ گویی های پیاپی و جابه جایی مداوم و سریع دوربین باعث میشد بیننده خودش رو اونجا حس کنه و اضطراب اون لحظه توی وجودش رخنه کنه...
سیمرغی که برای چهره پردازی و جلوه های ویژه میدانی گرفته بود کاملا به حق بود.همه چیز به طبیعی ترین حالت ممکن ساخته شده بود
اکثر بازیگرها خوب حس اون شرایط رو منتقل میکردند مثلا در هنگام خاطره گویی یا حرف زدن از زندگیشون و جنگ.خصوصا جوادعزتی که در انتقال حس ترس،امید،شجاعت،که بااینکه از شجاعت دم میزد گاهی ترسش به شجاعتش غلبه میکرد توسط صورت و نگاهش خیلییی خوب عمل کرد و به نظرم اگه قرار بود یکی از بازیگران این فیلم سیمرغ بگیره جوادعزتی گزینه ی بهتری نسبت به امیرجدیدی بود البته که اقای جدیدی هم خیلی خوب ظاهر شدن ولی در سطح سیمرغ نبود به نظر من با احترام به نظر همه ی دوستان
در کنار تمام حسن ها که خیلی هم عیان و شفاف و بزرگ بودن و قابل تقدیرن، به نظرم یه جاهایی اشوب و حرارت بیش از اندازه میشد و این باعث میشد بیننده سردرگم شه که کی به کیه...یه جاهایی مثل همون سکانس سه راهی خوب بود ولی مثلا توی سکانسای اخر که اون اقایی که ماشینش رو به فکرمیکنم خلیل نداد،ماشینش رو پر بشکه های اب کرد که ببره به بچه ها برسونه ارپیچی زدن و از بین رفت...ولی خب چون اشوب زیاد بود شاید همه نفهمیدن که این ماشین همون مرد بود و اون چون به خلیل ماشین رو نداد جزای کارشو دید...بخاطر همین مسئله من ۹ ستاره میدم وگرنه که بین اینهمه کارهای ابکی واقعا روش کار شده بود و یه تیم حرفه ای پشت کار بودند...ارزش سینما رفتن رو داره👌👌