آبذین

این فیلم را میتوان به نوعی بهترین کار کارگردان محسوب کرد که ماشی از فضای قصه گویی آن است. چیزی که بیشتر فیلم ها از آن تهی هستند و نمیتوانند داستانی خوب و قابل قبول را بدون لکنت روایت کنند. فیلم به شیوه درست و در زمان مناسب مقدمه چینی میکند، گره افکنی هایش را مطرح میسازد، بزنگاه های دراماتیکش را ترسیم میکند، که همه ی این ها نشانه هماهنگی درست بین اجزای فیلمنامه، کارگردان، تدوین و... است.