علی جعفرآبادی: هرچند نقایص بزرگ فیلمنامه و نحوه‌ی پرداخت آن جلوی تبدیل شدن این داستان قابل قبول را به یک فیلم استاندارد می‌گیرد. با این حال، کارگردانی میری مطابق روال معمول آثارش، از پس روایت کم لکنت قصه بر می‌آید.

علی جعفرآبادی: با قصه‌ای روبه‌روییم که بارها شنیده شده، و تنها دستاوردش، پرورش نسبتاً قابل قبول ایده‌ی تماتیک اصلی خود، یعنی وضعیت نابه سامان مهاجرین شهرستانی در تهران است.

علی جعفرآبادی: سبکی که حتی با سابقه‌ی ذهنی مخاطب از تماشای ایستاده در غبار تکراری هم به نظر نمی‌رسد، چرا که این بار با عنصر بازیگر حرفه‌ای و فرم روایی تازه‌تر، چیزهایی بیش از فیلم قبلی را هم در چنته دارد.

علی جعفرآبادی: نوعی عرض اندام تصویری برای به رخ کشیدن توان فیلمساز در بازی با فرم‌های کلاسیک فیلمنامه‌ای–اجرایی ، که بدون شک به سابقه‌ی فیلمسازی کوتاه کارگردان بر می‌گردد.

علی جعفرآبادی: با فیلمنامه‌ای بی‌فراز و فرود و البته در بسیاری فصول نامفهوم و مبهم رو به روییم، که درنهایت هم به دام شعارزدگی افراطی می‌افتد.

علی جعفرآبادی: کارگردانی فیلم، خصوصاً در مقیاس یک فیلم اول جنگی، چندین پله بالاتر از فیلمنامه قرار می‌گیرد و چنان گیرا و کم عیب و نقص است که جلوی از پا افتادن فیلم را در اثر یکنواخت شدن ریتم خرده داستان‌ها می‌گیرد.

علی جعفرآبادی: فراری حتی اگر در مقایسه با مهمترین آثار داوودنژاد (و طبعاً در راس آنها نیاز) آنچنان نقطه درخشانی نباشد، اما حتماً از آن جهت که بتواند به داوودنژاد مختصات حرکت درست را نشان دهد، لایق ستایش است.