سیاه همچون آبنوس

"یک فیلم هرگز نمی تواند کاملا با کتابی که از آن اقتباس شده، مطابقت داشته باشد." پاتریشیا های اسمیت

این فیلم در فاصله میان دو فیلم ترس صحنه(١٩٤٩) و اعتراف می کنم(١٩٥٣) ساخته شد که هر دو از کارهای موفق هیچکاک به شمار می آیند. مزیت بیگانگان در قطار بر آن دو سفارشی نبودن آن بود. هیچکاک در مصاحبه اش با تروفو چنین می گوید: پیشنهادی برای ساختن این فیلم به من نشد، بلکه کتاب را خودم انتخاب کردم و مواد خوبی برای کارم فراهم کرد." هیچکاک برای نوشتن فیلمنامه، ریموند چندلر(یکی از بزرگ ترین جنایی نویسان قرن) را استخدام کرد ولی آن دو با هم توافق نداشتند. هیچکاک می گوید:" من کنارش می نشستم و به دنبال ایده جالبی می گشتم، ولی وقتی بهش می گفتم که چرا این ایده را انتخاب نکنیم، جواب می داد: اگر خود شما به دنبال راهکار هستید، چرا از من کمک گرفتید؟" همین امر باعث شد تا هیچکاک، بن هکت و چنزی اورموند را برای دستکاری در فیلمنامه استخدام کند.

شکست چندلر ناشی از مشکل انطباق رمان های های اسمیت با رسانه سینما بود. چندلر که خودش تئوریسین رمان های جنایی و داستان پردازی چیره دست بود، درباره این رمان اعتقاد داشت که داستانی کاملا احمقانه است، و خودش را با مشکل واقعی بودن شخصیت های داستان مواجه می دید. او می گوید:" هر چه گای و برونو واقعی بودند، روابط آن دو با هم غیر واقعی جلوه می کرد. باید با این قضیه برخورد می کردیم چون تماشاگر را به روند داستانی درباره وحشت از امری بیهوده که اندک اندک تبدیل به امری واقعی می شد، کشانده بودیم.بیهودگی تا مرز امکان پیش می رفت." چندلر به وجود مشکلی اساسی در امر انطباق وقوف کامل داشت.

پس از اولین بررسی ها توسط ویتفیلد کوک فیلمنامه نویس، او و هیچکاک تصمیم به تغییر دادن موقعیت اجتماعی شخصیت ها گرفتند. گای در متن رمان آرشیتکت بود و تبدیل به یک تنیس باز شد؛ شغلی که حالتی استثنایی داشت و امکان ایجاد تعلیق را فراهم می کرد. پدر دختری که گای مایل به ازدواج با اوست از میلیونر به سناتور تبدیل شد و همه این ها با هدف ایجاد اختلافی قابل لمس میان رفتار آنارشیستی برونو و قوانین سخت اجتماعی بود. در پایان دیگر دکوری وجود نداشت و درست مانند خود کتاب، مکان وقوع ماجراها تمام کشور در نظر گرفته شد. تغییرات اساسی در داستان به وسیله چندلر انجام گرفت: گای ادعا می کند که قصد کشتن پدر برونو را دارد، در حالی که هرگز چنین قصدی ندارد. بر عکس فقط قصد داردبه پدر برونو اطلاع دهد که پسرش دیوانه شده است.

بیگانگان در قطار یک بار دیگر در ١٩٦٠ توسط رابرت اسپار به فیلم برگردانده شد. اما حاصل فیلمی متوسط و پیش پا افتاده به نام اولین باری که یک بیگانه را بوسیدی بود که در آن نقش برونو تبدیل به یک زن شده بود و کارول لینلی آن را ایفا می کرد.