فیلم شرافتمندانه با فیلمنامه‌ای آشفته

در این بحبوحه فیلم‌های بی‌پیام و پیام‌های زرد سینمای ایران، من برای فیلم بهروز شعیبی ایستاده دست می‌زنم. این فیلم پیام دارد و شرافت و شریف بودن را به تصویر می‌کشد و این است فرق سینمای متعهد و دغدغه‌مند با فیلم‌هایی که دنبال صرف سرگرمی‌اند و شعیبی این را بسیار عالی درک کرده است که سینما، وسیله‌ای است برای انتقال پیام‌های سخت و یا حتی کلیشه‌ای به سبکی ملموسانه و زیبا و غیر مستقیم...
فیلم روز بلوا علاوه بر پیام کلی و دغدغه‌اش، چند نقطه ضعف دارد که به نظرم آقای شعیبی باید آن‌ها را به حداقل می‌رساند.
در فیلم‌نامه، شخصیت‌ها درست پردازش نشده بودند و مخاطب علاوه بر این‌که تا حدی با شخصیت اول فیلم ارتباط چندانی برقرار نمی‌کند، در عمده‌ترین بخش فیلم مخاطب نمی‌فهمد که قضیه از چه قرار است و مقصر کیست و شاید حتی تا آخرش هم این ریز جزئیات را نفهمد. شخصیت‌های فیلم به خصوص آن جوان به قول معروف هکر تا حدی در نیامده و جا داشت که از ظرفیت بازیگران بیشتر بهره‌ می‌برد که نبرده و این فیلم از نظر من، هیچ شانس کاندید شدن بازیگری را ندارد ( حتی به نظرم داریوش ارجمند هم بازیِ تکراری را ارائه داده است. )
اطلاعات فیلم بعضا سر بسته و پخش و پلا بود و این ضعف فیلمنامه است که بخش‌ها طبقه‌بندی نشده بودند و مخاطب باید این اطلاعات را خود به یکدیگر وصل می‌کرد که این هم او را گنگ و گیج می‌کرد.
من از کارن همایونفر توقع بیشتری داشتم و در این فیلم شاهد موسیقیِ ملموس نبودیم و البته شاید ریتم آرام فیلم، آقای همایونفر را به این کار واداشته و دست او را بسته، اما موسیقیِ این فیلم هم جا داشت که کمی بالاتر برود.
در کل از لحاظ فرمی، فیلم جالب و درجه یکی نبود اما از لحاظ محتوای کلی، فیلمی بود که حرف داشت و این قابل تحسین است.