اعصابت را بردار برویم جنگ!

«آبنبات چوبی»ساخته محمدحسن فرح‌بخش، فیلمی است که فارغ از نام آشنای کارگردانش، از آغاز نشان می‌دهد که توجه خود را معطوف به گیشه کرده است. انتخاب بازیگرانی چون سحر قریشی و رضا عطاران و موضوعی چون فرار دختری از خانه و ایجاد فضایی جنایی، ظاهراً همه و همه تلاش‌هایی است در راستای جلب نظر گیشه.

اما حقیقت آن‌است که«آبنبات‌چوبی»ظرفیت نزدیک شدن به گیشه را نیز در خود ندارد. داستان فیلم بیش از آنکه تعلیق داشته باشد معلق است و فیلمساز بیش از آنکه با ایجاد گره فیلم خود را پیش‌ببرد با پنهان کردن اطلاعات از مخاطب، او را معلق نگه می‌دارد. فیلم ماجرای رابطه جنسی دختری است با شوهرخواهرش، که البته برای عبور از خطوط ممیزی در حد یک جمله از زبان مادر خانواده عنوان می‌شود که آن‌ها دخترخاله‌اند (و در نتیجه در شرایط حرمت ازدواج با شوهرخواهر، مجوز برقراری رابطه جنسی با شوهرِ دخترخاله از این طریق صادر می‌شود) و نیز فرار او از خانه و تلاش شوهرخواهر (یا شوهردخترخاله!) برای پنهان ماندن این راز. فیلم در سیر این فرار، که چنان که گذشت به جای تعلیق با معلق‌زنی همراه است، سر به پارتی‌های شبانه و مصرف مواد مخدر و مشروبات الکلی و خوش‌باشی و غیره نیز می‌گذارد و لحظاتی شاد و مفرح را برای مخاطب علاقه‌مند خود خلق می‌کند و در ادامه با ورود به یک فضای اسلشری، بدون هرگونه تمهید فیلمنامه‌ای لازم، دختر را به دست شوهر دخترخاله‌اش به شکلی عجیب به قتل می‌رساند و سپس جنازه او را در اختیار سگ‌های گرسنه‌ای قرار می‌دهد که قرار است بار جنایی فیلم را تا سطح برخی آثار خاص هالیوودی برسانند.

در ادامه نیز پس از اطلاع برادر و مادر دختر، افراد خانواده خیلی خونسرد و منطقی، وارد خانه می‌شوند تا این مسئله‌خانوادگی را با چاقو حل و فصل کنند! آبنبات چوبی یک اثر ضدخانواده‌ضعیف است که در فیلنامه بیش از منطق، خلق صحنه‌های خشن و مهوع حکم می‌رانند.