فیلمی که شاید بشود با آن تا حدودی پنجاه قدم آخر را فراموش کرد

فیلم‌«کفش‌هایم کو؟»ساخته‌کیومرث‌پوراحمد را اگر بخواهیم با اثر قبلی او یعنی«پنجاه قدم آخر»مقایسه کنیم یک شاهکار به تمام عیار است و اگر با همه کارنامه پوراحمد، یک اثر متوسط رو به ضعیف. قصه فیلم درباره یک بیمار آلزایمری است که در پی جلای وطن خانواده و تنها ماندنش، گرفتار مشکلاتی شده است که شاید بازگشت دوباره خانواده نیز نتواند از عهده حل آن‌ها برآید. فیلم روایت از دست رفتن فرصت‌هایی است که آدم‌‌ها در روزمرگی‌های زندگی‌شان آن‌ها را نادیده می‌گیرند.«کفش‌هایم کو»مرثیه‌‌ای است بر بی‌رحمی‌هایی که در حق زندگی می‌شود. یک افسوس‌خواری دردآور و تأثربرانگیز است.



همچنین در«کفش‌هایم کو»بار اصلی درام اثر بر دوش بازی‌قابل قبول و تحسین‌برانگیز رضا کیانیان است. چنانکه با نبودن کیانیان در این فیلم باید به اثر دیگری اندیشید. فیلم عاطفی«کفش‌هایم کو»، به رغم جبران نسبی شکست اخیر پوراحمد در سینما، همچنان از مشکلاتی در پیرنگ و فیلم‌نامه رنج می‌برد که گویی بیماری اپیدمی کل سینمای ایران است.

همچنین این فیلم در نمایش صحنه‌های تماس دست‌های بازیگران زن و مرد هم ساختارشکنی‌های جدیدی در سینمای ایران کرده است که با وجود آنکه توجه به آن نشانگر سطح پایین سواد و درک تلقی خواهد شد، نگارنده خود را از اشاره به آن ناگزیر می‌داند!