پایان یک عصر طلایی: نگاهی به سریال مردان مد

پایان یک دوران. پایان عصر طلایی مردان خیابان مدیسون. پایان کار مرد پیچیده و پر رمز و رازی به نام دان دریپر. مطلب نوشتن واسه فصل آخر این سریال، یکی از سخت‌ترین کارهای ممکنه. فصل آخره و باید اتفاقات قبل رو مرور کرد، از گذشته‌ و خاطرات گفت تا برسیم به این چند قسمتی که دیگه همه چی تموم میشه و ما رنگ سریال رو دوباره بر روی صفحه‌ی تلویزیون‌ نمی‌بینیم. از انتظارات و احتمالات پایان داستان گفت و ارجاع داد به بخش‌هایی از داستان که قبلاً دیدیم. ولی مدمن یکی از عجیب‌ترین و البته ناراحت کننده‌ترین وضعیت‌ها رو بین سریال‌ها در ایران داره : طرفدار زیادی نداره. وقتی میخوای از گذشته بگی، باید حتماً این رو در نظر بگیری که شاید بالای هفتاد درصد خوانندگان نمیدونن در مورد چی داری حرف میزنی و مجبور میشی که به اسپویلر زدن رو بیاری. چون این سریال بی نظیر طرفدارهاش کم هستن…

البته خرده‌ای نمیشه گرفت. مدمن یک سریال خاص با شخصیت اولی خاصه. سریالی آروم بدون های و هوی هایی زیادی که سریال‌های این دوره زمونه دارن و روایتگر کارکنان یک شرکت تبلیغاتی ـه. سریالی پُر از شخصیت‌پردازی‌های عمیق و کار شده که حاصل دست رنج خالق اون پس از کار کردن در تیم نویسندگی سریال‌های معروفی همچون سوپرانوز ـه. سریالی با فضای جالب و بکر دهه‌ی پنجاه و شصت میلادی امریکا که یه اتفاقی همچون ترور شدن رهبر آزادی خواهان سیاه پوست باعث به گریه در اومدن و احساساتی شدن زنان ، به سیگار و مشروب رو آوردن‌های فراوان مردان و تعطیل شدن کار و کاسبی واسه چند روز میشه. زمانی که این کشور با اتفاقاتی همچون ترور کندی، جنگ ویتنام و وارد عصر اطلاعات شدن با عرضه‌ی کامپیوترها دست و پنجه نرم میکرده.

سریالی که با دیالوگ‌ها، با بازی‌های بی نقص بازیگران و با موسیقی گوش نوازش شما رو مجذوب و سرگرم خودش میکنه.تنها سریال در تاریخه که چهار فصل اول اون به طور متوالی در جوایز اِمی به عنوان بهترین سریال سال انتخاب شد و در مجموع پونزده جایزه اِمی در بخش‌های مختلف و چهار جایزه گلدن گلوب رو دریافت کرده است. مدمن سریال خاصیه باید بهش اقرار کرد ولی دلیلی واسه کنار گذاشته شدن نیست. میشه به کسایی که دلشون واسه یک سریال خوب لک زده، معرفیش کرد و تشویقشون کرد از حضور شخصیتی همچون دان دریپر لذت ببرن. میشه و منم شما رو حتی در این زمان که هفت قسمت به پایانش مونده، به دیدن سریال دعوت میکنم!

انتظار برای پایان
شبکه‌ی AMC از سال قبل علاقه‌ی خاصی به دو بخشی کردن فصل‌ پایانی سریال‌های خودش پیدا کرد و اول معروف‌ترین و موفق‌ترین سریال خودش یعنی Breaking Bad رو در دو فصل هفت قسمتی پخش کرد و بعد از اون اعلام کرد که مدمن هم به همین صورت به پایان خواهد رسید. طرفداران باید یک سال دیگه برای دیدن عاقبت کار یکی از خاص‌ترین شخصیت‌های تاریخ تلویزیون صبر می‌کردند. صبری که شخصاً به نفع خودم شد و بعد از دیدن 85 قسمت حالا هفت قسمت پایانی رو همزمان با پخش می‌بینم.

دان بارها توی فصل‌های قبل با شکست مواجه شد، با بدبیاری رو به رو شد، با خیانت‌ها دست و پنجه نرم کرد ولی وضعیتی که در انتهای فصل ششم و در طول هفت قسمت فصل هفتم با آن رو به رو بود، از جنس دیگه‌ای بود. از جنس خرد شدن، از جنس تحقیر شدن… فقط مسئله کاری نبود، از لحاظ زندگی شخصی هم دان بار دیگه با مشکل رو به رو شده بود. فاصله‌ای که بین اون و مگان پیش اومد، فقط فاصله مکانی نبود. عاطفی بود، قلبی بود. مسیری که در این قسمت‌های آخر طی شد همه به سمتی میرفت که دان دیگه تسلیم شده و نمیخواد هم کاری بکنه. صحنه‌های اعصاب خردکن و حرص در آر توی این قسمت‌ها کم نبودن، لحظاتی که فحش و ناسزا به چندنفر بدین هم کم نبودن ولی بازم این قسمت آخر فصل یا درست‌تر بگم، قسمت آخر نیم فصل بود که مهر محکمی از اتفاقات رو زد. طوری که دان به اونجایی که باید میرسید رسید. دوباره روی پای خودش واستاد و قدرت گرفت.