نقد و بررسی فیلم کارزینو

درباره داستان:
ماجرای کازینو در شهر رویاهای آمریکا لاس وگاس میگذرد. دنیائی از کازینو ها و کازینو داران. سام راستین (با بازی رابرت دنیرو) به عنوان یک قمار باز خبره رهبری کازینوی تنجیرز یکی از کازینوهای برتر لاس وگاس را بر عهده میگیرد. کازینوئی که صاحبان آن همچنان از اعضای ایتالیائی و یا سیسیلی مرتبط با مافیا هستند.
سام راستین با توجه به تجربه فراوانی که در امر کازینو دارد تلاش میکند تا وضعیت کازینو را مرتب کند. اما موانع یکی پس از دیگری بر سر راه او سبر میشوند و مهمترین این موانع فردی است که برای محافظت از او و کازینو در نظر گرفته شده است، یعنی نیکی سانتورو (با بازی جو پشی) که یک سیسیلی خشن و بسیار خطرناک است.

با ورود جینجر (با بازی شارون استون) است که سام راستین تصمیم میگیرد که سامانی به زندگی خود بدهد... اما...

درباره فیلم:

کازینو از دید بنده یکی از بهترین آثار مارتین اسکورسیزی است و شاید بهتر باشد که بگویم بهترین آنها.

مارتین اسکورسیزی در این فیلم بیش از هر زمان دیگری به روابط بدون پرده مافیائی ها و جامعه بزهکار لاس وگاس میپردازد. این فیلم هم زمان زیادی از او گرفت و هم هزینه سنگینی برداشت. بودجه 52 میلیون دلاری فیلم با توجه به زمان طولانی آن این ترس را به وجود آورد که ممکن است این فیلم با یک شکست تجاری بزرگ روبرو شود. اما خوشبختانه این طور نشد و فروش فیلم تقریبا حدود 115 میلیون دلار شد.

کازینو یکی از صریح اللهجه ترین فیلمهای اسکوسیزی است، همچنین این فیلم را میتوان خشن ترین فیلم اسکورسیزی دانست. فیلم برای افراد زیر 18 سال قابل نمایش نیست و دلیل این مسئله خشونت بسیار، حرفهای بسیار رکیک و صحنه های جنسی فیلم است. اما هیچ کدام از این موارد سبب نمیشود که کازینو فیلمی بد باشد.

کازینو با وجود خشونت بی حد به شکل کاملا منطقی ای از خشونت استفاده میکند، با وجود این که لحن آن بسیار صریح است اما سبب نمیشود که فیلم ساز به ورطه اغراق بیفتد.

از حیث فنی کازینو دارای یکی از بهترین فیلم برداری ها و همچنین تدوینها در بین فیلمهای ساخته شده توسط مارتین اسکوسیزی است. تدوینگر فیلم گاهی آنقدر خوب عمل میکند که به نظر میرسد که گاهی صحنه ها میتوانند به خودی خود و به تنهائی حرف فیلم را بزنند و البته شکی نیست که این به فرم عالی فیلم هم باز میگردد. فرمی که کاملا در آمده و موفق است. فیلم فاقد موسیقی متن اختصاصی است، اما لحظه ای در فیلم نیست که بیننده صدای موسیقی را نشنود. در واقع مجموعه ای از بهترین موسیقی ها و آهنگهای مشهور دهه 60 تا 90 در این فیلم به عنوان موسیقی به کار گرفته شده اند که انصافا تاثیری فوق العاده دارند. این آهنگها آنقدر به جا و و با دقت انتخاب شده اند که بیننده گاهی از این دقت مبهوت میشود. زمانی که در صحنه ای از فیلم عناصر داستان مشغول سلاخی یکدیگر هستند شاید شنیدنی ترین موسیقی، آهنگ خاص "خانه برخواستن آفتاب" از گروه حیوانات باشد.

کازینو پس از سالها رکوردی از به کار گرفتن کلمه "****" بدست آورد و سرانجام این حدنصاب را از دست آل پاچینو در فیلم صورت زخمی خارج کرد. جو پشی آنقدر از این کلمه خاص در گفتار خود استفاده کرد که فکر نمیکنم دیگر کسی بتواند این رکورد را جابه جا کند. کازینو یک فیلم کاملا خشن و بدون هیچ پرده پوشی ای است ولی در عین حال کاملا واقعی.

این فیلم تقریبا از دید اکثر جشنواره ها دور ماند به دو دلیل، اول درجه فیلم و دوم لحن به شدت منتقدانه آن به سیستم سیاسی و اداره کننده سرگرمی های آمریکا.