سال ۹۵، سال تولیدمشترک سینمای ایران است

تصرف پرده‌های سینمای بین الملل، از آرمان‌های همیشگی سینمای ایران بوده است. مردان دولتی سینما در سالهای اخیر از الفاظ و القابی چون سینمای استراتژیک یا تولید مشترک برای کسب بازار بین‌الملل سینمایی، تصمیم گیری کردند و آثاری اصطلاحا فاخر را ساخته اند.

هنرمندان سینمایی دوست دارند، مخاطب جهانی را شیفته اثر خود ببیند. اما تلاش سینمای ایران همواره برای فتح پرده های سینمای جهان ناکام مانده است.

فیلم سینمایی «محمدرسول الله (ص)» ساخته مجید مجیدیو «رستاخیز» به کارگردانی احمدرضا درویشاز جمله فیلم‌های سال 94 سینمای ایران بودند که با دورنمای اکران بین المللی تولید شدند ولی هر دو به گونه ای رنگ اکران جهانی را ندیدند. «رستاخیز» به خاطر جنجالهای زیادی که بر سراکران داخلی در کشور داشت، امیدی برای اکران خارجی ندارد.

موسسه سینمایی نورتابان، شرکت پخش کننده فیلم سینمایی «محمد رسول الله(ص)»،سال گذشته در آخرین تلاش برای اکران جهانی این فیلم ناکام ماند. این فیلم حتی در ترکیه ای که ادعا می‌شد از 17 ربیع‌الاول در 300 سینمای این کشور اکران شود، به نمایش در نیامد. البته در آخرین اظهارنظر پخش کننده فیلم ادعا شده است که زمینه های اکران جهانی آن برای این فیلم در سال 95 فراهم شده است.

کلیّت سینمای ایران همیشه از سهم پرده های سینمای جهان محروم بوده است، سینمای ایران حتی نتوانسته است جایی میان کشورهای همسایه باز کند. حجت الله ایوبی رئیس سازمان سینمایی در تازه‌ترین تصمیم اعلامی‌اش برای سینمای ایران گفته است که اولویت ما در سال 95 تولید فیلم مشترک است. اما با گذری نه چندان دور به سینمای ایران و دیدن تجربه های سینمایی چون «رستاخیز» و «محمدرسول الله (ص)»قابل دریافت است که سینمای ایران بیش و پیش از تولید می بایست به فکر فراهم کردن زمینه های اکران جهانی باشد.

دولت‌ها به لحاظ اهمیت جنبه های دیپلماسی یک اثر فرهنگی به تولید مشترک توجه ویژه ‌ای دارند. اما نگاه ویژه به تولید مشترک باید از جهت نگاه به ظرفیت‌های اکران جهانی باشد. در تولید مشترک نگاه ویژه به اکران مهم است. کشورها برای ساخت فیلمهای پرهزینه‌یشان از صنعت تولید استفاده می کنند. برای این فیلم ها بازگشت سرمایه وجود دارد چون در تولید مشترک به دلیل درگیر شدن سینمای دو یا چند کشور، زمینه های اکران فیلم در همان کشورها آسان‌تر خواهد بود. همچنین در اکران داخلی هر کشوری به لحاظ جذابیت حضور عوامل خارجی، تضمین بیشتری به لحاظ فروش و تعداد مخاطب خواهد داشت.

با مروری کوتاه به تاریخ چند سال اخیر سینمای ایران باید به صورت جزئی در مورد سرنوشت تک تک فیلم هایی چون «فرزند چهارم»، «راه آبی ابریشم»، «ملک سلیمان»، «رستاخیز» و «محمدرسول الله (ص)» دقت نظر داشت. این فیلمها در زمان تولید ادعاهای بین المللی داشتند ولی هیچگاه موفق نبودند. مدیران سینمای ایران، باید توانی مضاعف از توان تولید به فکر اکران بین‌المللی باشد. مدیران سینمایی پیش از انتخاب هر کشوری برای مشارکت در تولید، می بایست ظرفیت‌های نمایش و عرضه آثار سینمایی آن کشور را هم بررسی کنند. ضمن اینکه کشورهایی که تمایل به تولید مشترک دارند باید به لحاظ سرمایه در تولید اثر درگیر شوند تا زمینه های اکران فیلم در کشورخودشان را فراهم کنند.