آیا عادت های فیلم دیدن ما تغییر کرده است؟

کنت معتقد است که این نظریه حتی پس از برچیده شدن شرایطی که آن را ایجاد کرده بود، به حضور خود در گفتمان ها ادامه داده است. جونز می نویسد: «ما عادت کرده ایم که شور و هیجان سینما را با ناخالصی هایش، با مدلی از هنر که تحت تجارت گرایی کثیف به طور پنهانی ساخته می شود و با منتقدی که میان انبوهی از ضایعات در جستجوی طلاست یکی ببینیم. اما آنچه از آن به عنوان سینما – در نبود توصیفی بهتر، بیان معنا در تصویر و صدا- یاد می کنیم، دیگر یک شکل هنری محبوب نیست. 

امروزه سینما از کلیت اصلی تر سرگرمی های صوتی – تصویری در جهان دور شده است؛ کلیتی که در آن نسبت به دوران اوج هری کان و لوئیس ب. مه یر، هنر کمتر از آن راه دارد و از آن استقبالی نمی شود.»

اینها بخشی از تلاش پیوسته جونز در جهت هدایت گفتمان انتقادی فیلم به جایی فراتر از اصطلاحاتی است که از اواسط قرن بیستم پدیدار شده اند؛ حتی اگر این کار خود سینما را هم با تعاریفش بیندازد بیرون – بیانیه او در سال 2015 را بخوانید: «میزانسن مفهومی زیباست اما من فکر می کنم که دوران مفید بودنش به سر آمده است.»

منتقدی به نام آدرین مارتین در کتاب سال 2014 خود با عنوان «میزانسن و سبک فیلم: از هالیوود کلاسیک تا هنر رسانه ای نوین» رویه ای دیگر را دنبال می کند. او در این کتاب تعاریف تاریخی متعددی از میزانسن را ترسیم می کند و سپس مفهوم را به کارهای متعدد «فراسینمایی» پیوند می دهد. برنامه های تلویزیونی واقع نمای بین المللی، چیدمانی در یک گالری توسط شانتال آکرمن، صحنه ای از یک قسمت سریال «برکینگ بد» (2013-2008) و سریال اینترنتی «وب تراپی» (2015-2008) ساخته لیزا کودرو.

وقتی جونز می گوید امروزه سینما «کاری تخصصی است که احتمال یافتنش در موزه یا سرویس های آنلاین بیشتر است» و مارتین میزانسن را در اپیزودی از Ladette to Lady (2010-2005) قرار می دهد، هر دو نفر به نیازی اذعان می کنند که می گوید باید تعریف فیلم از پرده نمایش سینما فراتر رود. تغییرات به وجود آمده در عادت های تماشای فیلم به وسیله تماشاگران باعث شده سینما پس از ده ها سال قرار داشتن در جایگاه رفیع دست نیافتنی اش، حالا شانه به شانه دیگر قالب های صوتی – تصویری همچون تلویزیون، بازی های رایانه ای، هنر اینترنتی، گالری های ویدئو پروجکشن، موزیک ویدئوها و ... حرکت کند.

این ظهور نهایی پدیده ای است که مدت ها قبل آغاز شد اما تقریبا هیچ وقت به آن نقطه بحرانی نرسید که صحبت در مورد آن را ضرورت بخشد. بیشتر کارگردانان نسل بعد از جنگ جهانی دوم یا جوانان پس از آنها سینما را به واسطه فیلم های قدیمی در تلویزیون کشف کردند و تقریبا از همان اوایل موجود دوگانه دردسرسازی وجود داشت به نام فیلم تلویزیونی که می بایست به آن پرداخته می شد. حتی با نگاه به نمونه های آمریکایی ها، آیا می توانیم بگوییم که «آلن چه بد شد» (1970) کرتیس هرینگتون، یا «عشق در میان آوارها» (1975) جرج کیوکر در سطحی اساسا متفاوت با آثار سینمایی «درست حسابی»شان هستند؟

چند ماه پیش در حال ضبط یک پادکست به همراه منتقدی به نام امی توبین در مورد بهترین فیلم های سال گذشته بودم. او از این واقعیت اظهار تاسف کرد که بیشتر نشریه های سینمایی نامزدها را محدود به اکران های سینمایی می کنند و پیشنهادش این بود که دسته بندی باید گسترده تر شود و تولیدات «مبتنی بر لنز» را در بر بگیرد. (توبین به طور خاص از این که نمی توانست عشقش به سریال «نیک»، اثر استیون سودربرگ (2014) را ابراز کند ناراحت بود.)