امید بیات

داستان پردازی فیلم بیشتر شبیه داستان فیلم های دهه 40 و 50 بود که مرد_خانه تنها بر پایه ی یک حرف که پایه و اساس ش هم مشخص نیست به قاضی می رود درحالی که با کمی تفکر و صحبت می شود به اصل ماجرا که چیز دیگری است پی برد که خب داستان پردازی نخ نمایی است.از نظر کارگردانی هم کار بسیار متوسط و سطحی است برای نمونه در فیلم از دوربین های ثابت استفاده شده که منطقی است اما لحظه هایی که بازیگرها در ایوان خانه هستند دوربین روی دست استفاده شده! که بسیار نا موجه است! سطح بازی ها هم همان هایی است که از بازیگر انتظار است و هیچ یک بازی_درخوری ندارند و این مورد درباره بازیگرها ناحرفه ای مانند بازی_ بازیگر نقش خواهر هانیه توسلی بسیار نمود دارد و اذیت کننده است...