امیر حسین خیراندیش: فیلم علاوه بر دغدغه‌ی اخلاقی، دغدغه‌ای اجتماعی هم دارد، رسیدگی مسئولین به سیستان و بلوچستان که علناً در فیلم بیان می‌شود. با وجود تلاش نعمت الله در چینش و انتخاب محترمانه میزانسن و نما اما بعضی لوکیشن‌ها و روند داستان در واقع به انگاره‌‌ عمومی و تصویر منفی مردم از این ناحیه دامن می‌زند.

آرش پارساپور: فیلم شعله ور نمی‌تواند موفقیت‌های آثار قبلی نعمت‌الله را تکرار کند ولی عملا فیلم بدی هم نیست. انتظارات از این کارگردان و همچنین پتانسیل‌های فیلم که تا حد زیادی از دست رفته‌اند بالاست و صرفا امین حیایی به‌خاطر شخصیت عجیبش در فیلم می‌تواند ماندگار باشد.

افشین علیار: به نظر می‌رسد نعمت الله بعد از ساخت رگ خواب و پرداختن به روحیات و مسیر زندگی یک زن خواسته فیلمی مردانه بسازد اما مشخص نیست زنان و مردان در فیلم‌های نعمت الله چرا به این شدت عقب افتاده و بی‌دست و پا هستند؟

مدیسا مهراب پور: «شعله‌ور» در اینجا با «ال» آخرین ساخته فرهوفن رابطه فرا متنی ویژه‌ای پیدا می‌کند گویی نسخه‌ای مردانه و البته ایرانیزه شده از شیوع نفرت مشابه و پرورش هیولایی که در قهرمان «ال» هم حضور دارد، باشد.«ال» هم در نشان دادن نفرت و صراحت لهجه در به تصویر کشیدن شر با تماشاگرش شوخی ندارد و مدام او را آزار می‌دهد.

علی سالاری نسب: فیلم در مجموع فیلم قابل قبولی بود،می‌توانست خیلی موفق‌تر باشد اگر ضعف‌های فیلمنامه‌ای برطرف می‌شد و کشمکش مناسب در فیلم می‌دیدیم، شاید بتوان گفت داستان کشش لازم را نداشت. اما کارگردانی خوب، گروه گشایی و نتیجه اخلاقی فیلم آنقدر ارزش دارد که به تماشای فیلم بنشینیم.

میثم کریمی: « شعله‌ور » حمید نعمت الله اگر فیلمنامه بهتری می‌داشت، می‌توانست اثری استاندارد برای سینمای ایران باشد اما متاسفانه فیلم دو نیمه کاملاً متفاوت از هم دارد که از لحاظ کیفیت یکسان نیستند. نیمه اول تا حد زیادی درخشان است اما داستان در نیمه دوم گم می‌شود.

مهدی خرامان: مخاطب با اثری کند اما در یک جهت روبه رو می‌شود، اما ایکاش مقداری از اغراق داستان کاهش پیدا می‌کرد و یا به این مقدار متکی به دیالوگ نبود، تا شاید کارگردان می‌توانست به یک موضوع مناسب حال جامعه بپردازد.

یاسمن خلیلی‌فرد: «شعله ور» فیلم خوبی است اما حیرت انگیز نیست. شاید اگر کارگردان دیگری جز نعمت الله آن را ساخته بود می‌توانست توجه بیش‌تری را به خود جلب کند اما حمید نعمت الله آن‌قدر فیلم‌های خوش ساخت در کارنامه‌اش دارد که مقایسه هر فیلم او با فیلم دیگر قضاوت را درباره آن اثر دشوار می‌کند.

: داستان یک مرد که اعتیاد را ترک کرده و شخصیتی شکست خورده دارد و با ویژگیهایش یک شخصیت زشت را ترسیم میکند ساختار فیلم شباهت زیادی به رگ خواب و حتی بی پولی دارد، فردی که در مسیر تصمیمات اشتباه قدم می گذارد یک بار غرور ، یکبار سادگی و این بار ترکیبی از خودباختگی و خودخواهی و درصدی توهم و در نهایت حسادت .

محمد انصاری: کلیت فیلم دربردارنده این دلالت ضمنی است که «شهر» علی‌رغم همه مرارت‌هایش، لا اقل جایی است که نظم روحی شخصیت در آن حفظ می‌شود، درست برعکس روستا که محل بروز گسست و از هم پاشیدگی پیکره کاراکتر اصلی داستان است.

سجاد مهرگان: شعله ور درباره حسادت است. اما کاراکتر حسود در آن شکل نمی گیرد. فیلم بیشتر به یک فیلم-توریسم شبیه است تا  ادوِنچری(Adventure) پر تحرک.

مصطفی ساجدی: اگر بخواهیم یک جمع‌بندی از شعله ور ارائه دهیم باید بگوییم ضعیف‌تر از رگ خواب. اگرچه نعمت الله خودش قبول دارد که فیلمش حوصله‌سربر شده است اما باید منتظر ماند و دید که آیا حذف برخی صحنه‌های فیلم به رفع این مسئله کمک می‌کند یا خیر؟

محمدرضا پورصفار: شعله‌ور، پنجمین فیلم حمید نعمت الله است، فیلمی که «حسادت» را به عنوان مضمون قصه خود انتخاب کرده، حسادت زائد الوصفی که زائیده مدرنیته است و انسان مدرن، گریزی از آن ندارد و از صبح تا شب باید بدود و آخر شب هم ناراضی از همه چیز سر به بالین بگذارد، حسادتی که فرید شخصیت اول فیلم نعمت الله را هم به ورطه نابودی و ویرانی می‌کشاند.

بهزاد وفاخواه: «شعله‌ور» می‌توانست سال پیش هم در جشنواره فجر حاضر باشد. قبل از اعلام اسامی گفته می‌شد نعمت‌الله با وجود شهرتش به کم‌کاری در یک سال با دو فیلمی که هم‌زمان جلو برده در جشنواره حاضر است؛ که البته «شعله‌ور» نرسید و به جشنواره امسال موکول شد.

محمدحسین رحیمی: نعمت‌اله فیلم‌هایی می‌سازد که کسی نمی‌تواند چیزی شبیه آنها خلق کند. صفتی که الزاماً به آن معنا نیست که آثارش کیفیتی در حد و اندازه‌های یک شاهکار دارند؛ بلکه موضوع از این قرار است که جهان و ذهن او و مقدم‌دوست قابل شناسایی و تحلیل نیست، و صرفاً می‌توان از خروجی‌های آن لذت برد.

پویان عسگری: نعمت‌الله در «شعله‌ور» به قراردادها و انگاره‌های تثبیت‌شده اخلاقی در جامعه و سینمای ایران یورش می‌برد و در قالب یک «حکایت اخلاقی» روزآمد، راوی احوالات پریشانِ شیطانی که خلق کرده، می‌شود.