ساناز رمضانی: «بمب؛ یک عاشقانه» یک عاشقانه به تمام معناست که می‌تواند مخاطب را با خوش ریتمی‌اش، دیالوگ‌های جذابش و فیلم‌برداری بی‌نظیرش همراه کند و قصه‌ای را بدون کلام و از میان نت‌های موسیقی تعریف کند، قصه‌ای جذاب و پرکشش که در تاریکی ناشی از هول مرگ، شکوفایی عشق را جشن می‌گیرد.

: کارگردان فیلم سینمایی «بمب» اصرار زیادی دارد تا واژه عشق را به فیلمش الصاق کند و در نامگذاری این کار را به توصیه دوستان امریکایی‌اش کرده است،‌اما مشک آن است که خود ببوید. شاعرانه و عاشقانه بودن به هیچ اثری الصاق‌شدنی نیست.

مهران زارعیان: بمب یک عاشقانه از نظر ساخت برایم خیره کننده نبود، طراحی صحنه و لباس و گریم همان چیزی بود که هرکس می‌تواند توقع داشته باشد؛ موسیقی کاملا با حال و هوای فیلم عجین شده است اما معتقدم که می‌شد ساخت موسیقی متن این فیلم را به یک آهنگساز ایرانی سپرد.

محسن سلیمانی فاخر: فیلم کاملی از حیث نگرش هنرمنوتیک بودن برای مخاطب است ومی‌تواند با نگاهی کل‌نگر و جامعه‌نگر هر معنایی را بنا به ذهن مخاطب به گونه‌ای تاویلی ارائه دهد.

مهدی آذرپندار: «بمب» خواسته یا ناخواسته حاوی این پیام است که شبه‌روشنفکران وطنی حتی از نوع دورگه ینگه دنیایی هم دیگر پای کلیشه‌های سیاه یکطرفه و آغشته به گداگرافی از سال‌های دهه شصت و موشک باران نمی‌ایستند و حتی فراتر از این، جرات می‌کنند که از زبان قهرمان کودک قصه اعتراف کنند که جنگ ما با همه مصائبش، دوست‌داشتنی بود.

محمد رضوانی‌پور: در «بمب؛ یک عاشقانه» قصه‌گویی جای خود را به پرورش شخصیت‌ها و مکث و تأمل بر موقعیت‌های خاص زندگی آنان داده است. تمرکز درام نه بر پیش‌بردن سیر طولی حوادث بلکه بر گسترش عرضی موقعیت‌ها و ملموس‌کردن تدریجی کاراکترها و چالش‌های درونی‌شان برای مخاطب است.

محمدرضا پورصفار: تنها نقطه قوت فیلم طراحی صحنه آن است، که آن هم در یک نمای آغازین و پایانی خلاصه می‌شود و پس از آن دیگر چیزی از دهه 60 نشانمان نمی‌دهد و قصه یا در مدرسه می‌گذرد و یا در خانه.

سیدعلاء سیادت : پیمان معادی می‌توانست با خروج از فضای شعارگونه اثرش را به یک فیلم موفق تبدیل کند اما اکنون تنها با روایتی دوپاره از دغدغه‌های نویسنده و کارگردان مواجهیم که تبدیل به یک اثر واحد و خوب نمی‌شود.

مدیسا مهراب پور: یک فیلم سرزنده و خلاقانه با فیلم‌نامه‌ای منحصربه‌فرد که نظیرش در این سالها کمتر بر پرده ها دیده‌شده است (شاید مالاریا از معدود نمونه‌های اخیر مشابهش باشد). هرچند پیمان معادی بخش قابل‌توجهی از نوع نگاه امروزش به جامعه (و نه لزوماً سینما) را از تجربه کار با اصغر فرهادی دارد و ناگزیر در شکل نگاه به واقعیت متأثر از اوست اما «بمب یک عاشقانه» نشان می‌دهد که شبیه به خیل عظیم کارگردانان جوان دیگر سینمای ایران به دنبال کپیکاری از روی دست او و اسلوب فیلم‌هایش نیست.