روزى نيست كه خبر جانسپارى پزشك يا پرستارى ، بر اثر ابتلا به ويروس كرونا ، منتشر نشود . پزشكى حيطه من نيست اما بعنوان شهـروندى كه اتفاقات جامعه اش را دنبال ميكند ، متوجه شده ام كه از حجم پست هـاى مربوط به رقصيدن كادر بيمارستانهـا، كه در روزهـاى اوليه روبرو شدن با ويروس ، هـمه جا را انباشته بود ، كم شده ، و بر حجم پست هـائى مضطرب و نگران كننده افزوده شده است. حالا تصوير پرستارى پست ميشود كه خون گريه ميكند و مرتباً تكرار ميكند "نميدونيد چه افتضاحيه" ، يا صداى پزشكى كه گفته ميشود دو روز پس از ضبط صدايش ، فوت شده و مرتباً تكرار ميكند "بترسيد ، بترسيد ، بترسيد ، بترسيد" "ميميريد ، ميميريد ، ميميريد ، ميميريد" ، يا پستى كه طى آن پزشكى به ما ميگويد كه "ويروس كرونا ، در ايران مورد خاصى ست و نشاته اش لزوماً سرفه و تب نيست و هـر كس در هـر شرايطى ممكن است مبتلا باشد" و ... آشكارا اين پستهـا در جهـت خلاف نظرى كه ابتدا توسط پزشكان مطرح شد، مبنى بر اينكه داشتن روحيه خوب راه نفوذ ويروس را دشوار ميكند، قرار دارند و چندان كمكى به روحيه جامعه نميكنند. شايد شمار بيش از اندازه قربانيان كادر پزشكى كشور ، خواهـى نخواهـى دارد به گسترش نوعى يأس و بدبينى منتهـى ميشود. نميدانم آيا در كشورهـاى ديگر هـم پرستاران و پزشكان تا اين حد موقعيت خطيرى را سپرى ميكنند يا احياناً تعداد قربانيان كادر پزشكى در كشور ما بسيار بالاست. اگر چنين است ، چرا و چه عواملى تيمهـاى پزشكى را تهـديد ميكنند؟ امكانات كم؟ تعداد بيش از اندازه ميتلايان ؟ فضاهـا بيمارستانى نامناسب ؟ مشكلات و كمبودهـاى مالى ؟ ... اين عوامل هـر چه كه باشند ، بايد جدى گرفته شوند ، اگر ميخواهيم با بحرانى كه گريبانمان را گرفته روبرو شويم ، امنيت و حفظ جان پزشكان و پرستاران ، در اولويت قرار دارد. بزشك يا پرستارى كه دائم شاهـد مرگ دوستان و هـمكاران خود است، چگونه ميتواند با تمام قوا و بهـترين روحيه ممكن وظيفه اش را انجام بدهـد ؟