پروانه هـا KELEBEKLER (تولگا كاراچليك) (تركيه /٢٠١٨) دو برادر به هـمراه خواهـرشان ، كه سالهـا از هـم دور و بى خبر بوده اند توسط پدرشان به روستاى "حسن لر" كه زادگاه و محل سكونت اوست، فرا خوانده ميشوند. اين سه در حالى سفرى دور و داز را شروع ميكنند كه هـيچ شناختى از يكديگر ندارند و چون به خانه پدرى ميرسند متوجه ميشوند كه او مرده و وصيت كرده كه تا پروانه هـا به پرواز در نيامده اند، خاكسپارى نشود. اين سه تا به پرواز درآمدن پروانه هـا ، در محيطى بسته و سنتى كه هـيچ فصل مشتركى با آن ندارند ، مجبورند كه زمان را به وقت كشى بگذرانند... كم نيستند فيلمهـاى جاده اى ، كه طى آن سفرى باعث ميشود شخصيتهـائى با گذشته شان ، روبرو شوند و خود را از نو ، بازشناسى كنند. با اين وجود اين فيلم سينماگر جوان استانبولى، تولگا كاراچليك، كه سه چهـار فيلم در كارنامه اش دارد ، اصلاً بوى كهـنگى نميدهـد و نشان از آن دارد كه فيلمساز ، سبك و لحن ويژه اى بخصوص به لحاظ تصوير سازى براى خود دست و پا كرده و بر آن مسلط است . اگرچه فيلم دوپاره بنظر ميرسد و بدنه اصلى آن حاوى پرسه زنى هـاى سه كاراكتر ، كه ، طناز ، با حال و سرگرم كننده از كار درآمده، با داستان پروانه هـا كه رنگى از "رئاليسم جادوئى" دارد، درست با هـم چفت و جور نميشوند، اما سرزندگى حاكم بر فيلم باعث ميشود كه نسبت به باقى فيلمهـاى اين فيلمساز كنجكاو بشويم. تصور ميكنم كه سينماى تركيه موفق شده خودش را از شر سينمائى صرفاً بومى و محلى خلاص كند و فيلمهـائى در چارچوب ژانرهـا (و ضد ژانرهـا)ى شناخته شده و استاندارد بين المللى توليد كند كه قابليت برقرارى ارتباط با فرهـنگهـاى مختلف را دارند و هـيچ بعيد نيست كه بزودى سينماى اين منطقه قبل از هـر چيز با فيلمهـائى از اين كشور شناسائى شود. سينما دوستان پيگير ، بد نيست، اين سينما را با چشمان باز و به دقت دنبال كنند كه بنظر ميرسد آبستن حوادث چشمگيرى باشد.