مانكورا (ريكاردو د مونتريل) / پرو - ٢٠٠٨ اولين فيلم اين فيلمساز ، "زن برادرم" را هـم ، كه يكى از موفق ترين فيلمهـاى امريكاى لاتين به لحاظ تجاريست ، ديده بودم اما خيلى جذبم نكرده بود، ولى "مانكورا" با چنان جذئيات جذابى هـمراه شده كه موفق ميشود از مهـلكه اى كه ، معمولاً فيلمهـائى كه بر پايه ايده هـائى مبتنى بر كمرنگ شدن برخى از حد و مرزهـا ، در روابط آدمهـا و بخصوص در ارتباط هـاى جنسى ، شكل ميگيرند ، در آن گرفتار ميشوند ، نجات پيدا كند.در اينگونه فيلمهـا معمولاً سايه مسائل جنسى تا مرز هـرزه نگارى چنان سنگين ميشود كه فيلم از روح زندگى تهـى ميشود، انرژيش را از دست ميدهـد و شخصيت هـا كاملاً خالى و ابتر بنظر ميرسند و روح زندگى در آنان گم ميشود. اتفاقى كه براى "مانكورا" نمى افتد. سانتياگو (جيسون دى) ، افسرده و به هـم ريخته از خودكشى ناگهـانى پدرش ، كه در دوران جوانى ، خواننده محبوبى بوده ، ليما (پايتخت پرو) را به مقصد مانكورا (در سواحل شمالى پرو)، ترك ميكند، اما در آخرين لحظه ، خيما (الزا پاتاكى)خواهـر ناتنى او (از مادرى ديگر) به هـمراه هـمسر امريكائيش ، از نيويورك به او ميپويندد ، در طول سفر يك عكاس "هـايپر" اسپانيائى هـم با آنهـا هـمراه ميشود. سفرى كه به قصد دستيابى به آرامش ، آغاز شده بود، تبديل به مسافرتى پر آشوب ميشود كه طى آن مرزهـا و محدوده هـاى اخلاقى و عرفى ، رفته رفته ناديده گرفته ميشوند، به نحوى كه زندگى هـمه آنهـا ، كاملاً دگرگون ميشود. اجراى فيلم ، اما به اندازه جزئيات فيلمنامه اش دلپذير نيست. تأكيدات بى مورد و دم دستى در قاب بندى هـا و برخى ميزانسن هـا، بر عناصرى، كه نه تنهـا پيش برنده نيستند ، بلكه اگر قدرى خوددار تر پرداخته ميشدند، با پايان كم و بيش پر رمز و راز فيلم ، ارتباط تنگاتنگ و نزديكترى به هـم ميزدند و استفاده از دوربين روى شانه كه كمكى به فضاى فيلم نميكند و در پاره اى لحظات آزاردهـنده بنظر ميرسد، مواردي هـستند كه به ما يادآورى ميكنند كه بالاخره ، در حال تماشاى فيلمى از "جهـان سوم" هـستيم. كارگردان فيلم پس از ساخت اين فيلم در لس أنجلس مقيم شد و در سالهـاى اخير يك فيلم امريكائى ساخته كه اگرچه مارك والبرگ آنرا تهـيه كرده اما ظاهـراً چندان موفق نبوده . جيسون دى و الزا پاتاكى ، بازيگران نقش اصلى فيلم ، در فيلمهـاى "رده ب" امريكائى هـم ظاهـر شده اند.