امشب انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران وابسته به خانه سینما برگزیدگانش را از میان فیلم‌های اکران شده در یک سال گذشته معرفی کرد و البته فیلم ما «رضا» را نادیده گرفت و در رأی‌گیری شرکت نداد. درست همان رفتار حذفی که پیش‌تر جشنواره فجر، جشنواره شهر و جشن خانه سینما در قبال این فیلم و فیلم‌های مشابه در پیش گرفته بودند. چرا؟ چون «رضا» هم مثل ده‌ها فیلم پر افتخار و درخشان سینمای ایران بدون پروانه ساخت سینمایی ساخته شده است و این از نظر کسانی که خود را صاحب سینمای ایران می‌دانند و اکنون مثل غده‌ای سرطانی سراسر سینما را آلوده خود کرده‌اند گناهی‌ست نابخشودنی . با جشنواره‌های دولتی فجر و شهر کاری ندارم که کارشان ارائه خدمات به دردانه‌های نهادهای نظامی مستقر در سینماست. همین‌طور با خانه سینما کاری ندارم که به کاریکاتوری از صنف تبدیل شده و مدیرانش ‌چند سالی‌ست به کارمندان اداره‌ی سانسور سازمان سینمایی تنزل درجه داده‌اند و برای حضور در شوراهای طاق و جفتی که کارشان قلع و قمع فیلم‌هاست از یکدیگر سبقت می‌گیرند. با این‌ها که سینمای ایران را حقیر و وامانده و وابسته می‌خواهند کاری ندارم . روی سخنم با انجمن‌ منتقدان است که به اعتبار شرافت مفروض نقّادی باید مستقل باشند و هیچ ملاحظه‌ی حاشیه‌ای را در باب قضاوت‌شان نپذیرند. روی سخنم با دوستان و همکاران سابقم است در شورای مرکزی انجمن منتقدان. با شرم تاریخی مشارکت در حذف سیستماتیک بخشی از واقعیت سینمای ایران چه می‌کنید؟ به آیندگان چه پاسخ خواهید داد وقتی که از شما بپرسند شما چه‌جور منتقدی بودید که فیلم‌ها را با توجه به این که از کدام اتاق وزارت ارشاد مجوز گرفته‌اند قضاوت می‌کردید؟ . آیا خیال می‌کنید با نادیده گرفتن فیلم‌های مستقل می‌توان آن‌ها را از حافظه‌ی تاریخ سینما پاک کرد؟ تاریخ خود پاسخ‌تان را خواهد داد . عکس‌ها از پشت صحنه #فیلم_رضا عکاس: سمیه جعفری