سلام به دوستان عزیزم عید تون مبارک. چند وقتی نبودم. یک فاصله خود خواسته. ولی روزی سه تا پست تو ذهنم مینوشتم! جواب کامنت های فرضی رو هم تو دلم میدادم. اما نمیتونستم پست بذارم. دست و دلم نمی رفت. حجم اخبار مایوسانه ، دلم رو تیره کرده بود. هرچی مینوشتم‌ موج منفی داشت. الان چیزی عوض نشده، اما من احتمالا ایمانم قوی تر شده. میگم احتمالا، چون به عمل کار برآید، به سخندانی نیست!😊 حرف پیشکی نزنم بهتره! ماجراهای ما طبق معموله. سها و مدرسه و تراپیست و مربی و دم به دم فرم پر کردن و با صورت حسابها و کارای اداری سر و کله زدن... خرید و لباسشویی و نظافت و پخت و پز و اینا... چند تا کتاب نصفه نیمه، یک عالمه فیلم ندیده، چرت بی موقع و بیخوابی شبانه ، تصمیم های تکراری برای ورزش کردن و هزار تا کار دیگه و هر روز به یک بهانه عقب انداختن! نگرانی برای پدر و مادرم و دلتنگی برای فرزند راه دورم... ساعتها رو شمردن و حساب دقیقه ها رو نگهداشتن... نظارت دائم بر رفتار و ریز عکس العملها و عملکرد سها، شاد شدن از یک پیشرفت کوچک و سر گرفتن دنیا با یک رفتار نابهنجارش... اینا و همین ها... حکایت من و خیلی های دیگه ست. گاهی حس میکنم این من بودم که بازیگر بودم؟ اون همه سالهای پرکار و سخت مال من بود؟ بیست و هفت سال؟ چی شد یهو؟ اما یه رازی رو بهتون بگم؛ من یه اخلاقی دارم که بابتش همیشه خدا رو شکر میکنم. هیچ وقت اهل حسرت خوردن نبودم و نیستم. دلتنگ میشم البته. ولی اهل اشک و آه و وقت تلف کردن بابت گذشته نیستم. معتقدم که گذشته فقط از این نظر ارزش داره که از من آدم امروز رو ساخته. خب ؛ میدونم چندان چشمگیر نیست. ولی من دوستش دارم... با همه زخمهاش و رنجهاش، شادی ها و موفقیت هاش... زمین خوردن ها و دوباره بلند شدن هاش. این منم. نه میل بازگشت به گذشته دارم و نه آرزوی تغییرش... سخت بود، اما درس بود....و من بهش مدیونم... *عکس اول تا سوم مربوط به هدیه مربی های سها بهشه. رفتیم فروشگاهی که بچه ها میتونن خرسی رو که دوست دارن بسازن. همه چیز رو خودش انتخاب کرد. یک قلب هم وسطش گذاشت. اسمش رو هم گذاشت سها! عکس بعدی پایان سال تحصیلیه. بقیه هم در انتظار رسیدن سرویس مدرسه! #builtabearworkshop #لادن_طباطبایی #سها_تهرانی #روزمرگی_های_من #گذشته #بدون_حسرت دوستان من همچنان نمیتونم جوابگوی دایرکت باشم. عذر من رو بپذیرید. دوستتون دارم❤